كردند و با ملت تو مخالفت ورزيدند و از فرمان تو روى برگرداندند و به پيامبر تو تهمت زدند و نسبت ناروا دادند و به راه (دين) تو پشت كردند، لعنت فرست. خدايا! گورهايشان را از آتش پر كن و آتش به اندرونشان بيفكن و خودشان و پيروانشان را كبود چشم‌[1] به سوى جهنم برانگيز. پروردگارا! ايشان را لعنت كن؛ بدان گونه كه هر فرشته مقرّب و هر پيامبر برانگيخته شده به رسالت و هر بنده مؤمنى كه خداوند قلبش را آزموده، لعنتشان مى‌كنند. خدايا! ايشان را در پرده‌هاى پنهان و در ظاهر و آشكار بى‌پرده لعنت كن. بارالها! لعنت كن جِبْت‌هاى (بت‌ها و اشخاص بى‌خير و منفعت) اين امّت را و لعنت كن گردنكشان و بيداد گران متكبّر اين امّت را و لعنت كن كشنده امير المؤمنين را و لعنت كن كشنده امام حسين را و آنان را گرفتار كن به عذاب سختى كه هيچ‌يك از جهانيان بدان عذاب نمى‌شود ...»[2].

انى اكره لكم ان تكونوا سبّابين‌

اشكال: گاهى گفته مى‌شود روايتى از اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام وارد شده است كه فرموده‌اند: «

إنِّي أَكْرَهُ لَكُمْ أَنْ تَكُونُوا سَبّابِينَ»[3]

؛ من خوش ندارم كه شما از بسيار دشنام دهندگان باشيد؛ و اين دال بر حرمت نفرين كردن و دشنام دادن است. چگونه و با توجه به اين حديث لعن جايز باشد؟

[1]- ظاهراً كنايه از كورى باشد به دليل چند آيه ديگر مثل آيات 124 و 125 سوره طه.

[2]- فروع كافى، ج 4، ص 572، ح 1.

[3]- نهج البلاغه، خطبه 206.