كافِيَ المُهِمّاتِ، يا مَنْ يَكْفِي مِنْ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَلا يَكْفِي مِنْهُ شَيْ‌ءٌ فِي السَّماواتِ وَالأَرْضِ»[1] تا آخر زيارت‌

سيف بن عميرة گفت، من به صفوان گفتم: علقمه كه اين زيارت را از امام محمد باقر عليه السلام براى ما روايت كرد، اين دعا را نقل نكرد!

صفوان گفت: من با سيد خودم، امام جعفر عليه السلام به اين مكان وارد شدم، پس در زيارت، همان كارى را كرد كه ما كرديم و اين دعا را خواند در هنگام وداع، بعد از آنكه آن دو ركعت نماز را خواند، و آن وداع را به جا آورد.

بعد از آن صفوان گفت، حضرت صادق عليه السلام به من فرمود: مداومت كن اين زيارت را، و بخوان اين دعا را، و به اين نحو زيارت بكن، كه من ضامنم بر خدا، كه هر كس اين زيارت را بكند و اين دعا را بخواند از نزديك يا دور؛ اينكه زيارتش مقبول باشد، سعيش مزد داده شود، سلامش به آن حضرت برسد، محجوب نگردد، وهر حاجت كه از خدا بطلبد برآورده شود، هرچند كه حاجتش بزرگ باشد.

اى صفوان! اين زيارت را با همين ضمان از پدرم شنيدم، و پدرم از على بن الحسين عليه السلام با همين ضمان، و از امام حسين عليه السلام و او از امام حسن عليه السلام با همين ضمان، و او از پدرش، اميرالمؤمنين عليه السلام با همين ضمان، و اميرالمؤمنين از رسول خدا صلى الله عليه و آله با همين ضمان، و رسول خدا صلى الله عليه و آله از جبرئيل عليه السلام با همين ضمان، و جبرئيل از خداوند عالميان با

[1]- مصباح المتهجد، ص 540- 542، چاپ بيروت.