ريختن روى آن ضرر دارد، بايد اطراف زخم را به‌طورى كه در وضو گفته شد از بالا به پائين بشويد.

مسأله 332- اگر زخم يا دمل يا شكستگى در جلوى سر يا روى پاها است و روى آن باز است، چنانچه نتواند آن را مسح كند، به اين معنى كه زخم تمام محل مسح را گرفته باشد و يا آنكه از مسح جاهاى سالم نيز متمكّن نباشد، در اين صورت لازم است تيمّم نمايد. و بنابر احتياط وضو نيز گرفته و پارچه پاكى روى آن بگذارند، و روى پارچه را با ترى آب وضو كه در دست مانده مسح كند.

مسأله 333- اگر روى دمل يا زخم يا شكستگى بسته باشد. چنانچه بازكردن آن ممكن است و آب هم براى آن ضرر ندارد، بايد باز كند و وضو بگيرد، چه زخم و مانند آن در صورت و دستها باشد، يا جلوى سر و روى پاها باشد.

مسأله 334- اگر زخم يا دمل يا شكستگى كه بسته است در صورت يا دستها باشد چنانچه بازكردن و ريختن آب روى آن ضرر دارد، بايد مقدارى را كه متمكن است از اطراف شسته و روى جبيره را مسح نمايد.

مسأله 335- اگر نمى‌شود روى زخم را بازكرد ولى زخم و چيزى كه روى آن گذاشته شده پاك است و رسانيدن آب به زخم ممكن است و ضرر هم ندارد، بايد آب را به روى زخم از بالا به پائين برساند، واگر زخم يا چيزى كه روى آن گذاشته شده نجس‌است، چنانچه آب كشيدن آن و رساندن آب به روى زخم ممكن باشد بايد آن را آب بكشد و موقع وضو آب را به زخم برساند، و در صورتى كه آب براى زخم ضرر ندارد ولى رساندن آب به روى زخم ممكن نيست، يا زخم نجس است و نمى‌شود آن را آب كشيد، بايد تيمّم بنمايد.

مسأله 336- اگر جبيره تمام صورت يا تمام يكى از دستها يا تمام هر دو دست را گرفته باشد، بنابر احتياط بايد تيمّم نمايد و وضوى جبيره‌اى نيز بگيرد.

مسأله 337- لازم نيست جبيره از جنس چيزهائى باشد كه نماز در او جايز است، بلكه اگر از حرير يا از اجزاء حيوانى كه خوردن گوشت آن جايز نيست بوده باشد مسح بر آن نيز جايز است، و لكن در صورت امكان آن را براى نماز بردارد.

مسأله 338- كسى كه در كف دست و انگشتها جبيره دارد و در موقع وضو دست ترى روى آن‌