مسأله 1688- اگر زنى شوهر روزه‌دار خودرا اكراه كند كه با او جماع نمايد، واجب نيست كفّاره روزه شوهر را بدهد.

مسأله 1689- اگر روزه‌دار در ماه رمضان، زن خود را اكراه به جماع كند و در بين جماع، زن راضى شود، بنابر احتياط واجب بايد مرد دو كفّاره و زن يك كفّاره بدهد.

مسأله 1690- اگر روزه‌دار در ماه مبارك رمضان با زن روزه‌دار خود كه خواب است جماع نمايد، يك كفّاره بر او واجب مى‌شود و روزه زن صحيح است و كفّاره هم بر او واجب نيست.

مسأله 1691- اگر مرد زن خود را يا زن شوهر خود را اكراه كند كه غير جماع كار ديگرى كه روزه را باطل مى‌كند بجاآورد، بر هيچ يك از آنها كفّاره واجب نيست.

مسأله 1692- كسى كه بواسطه مسافرت يا مرض روزه نمى‌گيرد، نمى‌تواند زن روزه‌دار خود را اكراه به جماع كند، ولى اگر او را اكراه نمايد، كفّاره بر مرد نيز واجب نيست.

مسأله 1693- انسان نبايد در بجاآوردن كفّاره كوتاهى كند، ولى لازم نيست فوراً آن را انجام دهد.

مسأله 1694- اگر كفّاره بر انسان واجب شود و چند سال آن را بجانياورد، چيزى بر آن اضافه نمى‌شود.

مسأله 1695- كسى كه بايد براى كفّاره يك روز شصت فقير را طعام بدهد، نمى‌تواند به هر كدام از آنها بيشتر از يك مد كه تقريباً ده سير است طعام بدهد، يا يك فقير را بيشتر از يك مرتبه سير نمايد، و زيادى را از كفّاره حساب نمايد، ولى مى‌تواند براى هر يك از عيالات فقير اگرچه صغير باشند يك مُد به آن فقير بدهد.

مسأله 1696- كسى كه قضاى روزه رمضان را گرفته، اگر بعد از ظهر عمداً كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد، بايد به ده فقير هر كدام يك مُد كه تقريباً ده سير است طعام بدهد، و اگر نمى‌تواند، سه روز روزه بگيرد.

جاهائى كه فقط قضاى روزه واجب است‌

مسأله 1697- در چند صورت فقط قضاى روزه بر انسان واجب است و كفّاره واجب نيست: