دهد مثلا آب بياشامد، و بعد كار ديگرى كه حرام است و روزه را باطل مى‌كند انجام دهد مثلا غذاى حرامى بخورد، يك كفّاره كافى است.

مسأله 1680- اگر روزه‌دار آروغ بزند و چيزى در دهانش بيايد، چنانچه عمداً آن را فرو ببرد، روزه‌اش باطل است، و بايد قضاى آن را بگيرد و كفّاره هم بر او واجب مى‌شود. و اگر خوردن آن چيز حرام باشد، مثلا موقع آروغ زدن، خون به دهان او بيايد و عمداً آن را فرو برد، بايد قضاى آن روزه را بگيرد و بنابر احتياط كفّاره جمع هم بر او واجب مى‌شود.

مسأله 1681- اگر نذر كند كه روز معيّنى را روزه بگيرد، چنانچه در آن روز عمداً روزه خود را باطل كند، بايد كفّاره بدهد و كفّاره آن به نحوى است كه در مسأله (1669) ذكر شد.

مسأله 1682- اگر روزه‌دار به گفته كسى كه مى‌گويد مغرب شد و اعتماد به گفته او نيست افطار كند و بعد بفهمد مغرب نبوده است يا شك كند كه مغرب بوده است يا نه، قضا و كفّاره بر او واجب مى‌شود.

مسأله 1683- كسى كه عمداً روزه خود را باطل كرده، اگر بعد از ظهر مسافرت كند، يا پيش از ظهر براى فرار از كفّاره سفر نمايد، كفّاره از او ساقط نمى‌شود، بلكه اگر قبل از ظهر مسافرتى براى او پيش آمد كند نيز كفّاره بر او واجب است.

مسأله 1684- اگر عمداً روزه خود را باطل كند، و بعد عذرى مانند حيض يا نفاس يا مرض براى او پيدا شود، احتياط اين است كه كفّاره را بدهد، و بعيد نيست كه در اين صورت كفّاره واجب نباشد.

مسأله 1685- اگر يقين كند كه روز اول ماه رمضان است و عمداً روزه خود را باطل كند، بعد معلوم شود كه آخر شعبان بوده، كفّاره بر او واجب نيست.

مسأله 1686- اگر انسان شك كند كه آخر رمضان است يا اول شوال و عمداً روزه خود را باطل كند، بعد معلوم شود اول شوال بوده، كفّاره بر او واجب نيست.

مسأله 1687- اگر روزه‌دار در ماه رمضان با زن خود كه روزه‌دار است جماع كند، چنانچه زن را اكراه كرده باشد، كفّاره روزه خودش و روزه زن را بايد بدهد، و اگر زن به جماع راضى بوده، بر هر كدام يك كفّاره واجب مى‌شود.