تكبير صف جلو تمام شود.

مسأله 1428- اگر بداند نماز يك صف از صفهاى جلو باطل است، در صفهاى بعد نمى‌تواند اقتدا كند، ولى اگر نداند نماز آنان صحيح است يا نه، مى‌تواند اقتدا نمايد.

مسأله 1429- هرگاه بداند نماز امام باطل است، مثلا بداند امام وضو ندارد اگرچه خود امام ملتفت نباشد، نمى‌تواند به او اقتدا كند.

مسأله 1430- اگر مأموم بعد از نماز بفهمد كه امام عادل نبوده، يا كافر بوده، يا به جهتى نمازش باطل بوده مثلا بيوضو نماز خوانده، در صورتى كه مثل زياد كردن ركوع از كارهائى كه نماز فرادى را ولو سهواً باطل مى‌كند، نكرده باشد، نمازش صحيح است.

مسأله 1431- اگر در بين نماز شك كند كه اقتدا كرده يا نه، اگر بنايش بر جماعت خواندن بوده و احتمال دهد كه از روى فراموشى نيّت جماعت نكرده است، چنانچه در حالى باشد كه وظيفه مأموم است مثلا به حمد و سوره امام گوش مى‌دهد، مى‌تواند نماز را به جماعت تمام كند. و اگر مشغول كارى باشد كه هم وظيفه امام و هم وظيفه مأموم است مثلا در ركوع يا سجده باشد، بايد نماز را به نيّت فرادى تمام نمايد.

مسأله 1432- اگر مأموم در بين نماز بخواهد قصد انفراد نمايد، در صورتى كه از اول نماز چنين قصدى نداشته اشكال ندارد، ولى اگر از اول نماز قصد داشته است مورد اشكال است.

مسأله 1433- اگر مأموم بعد از حمد و سوره امام، نيّت فرادى كند، لازم نيست حمد و سوره را بخواند، و اگر پيش از تمام شدن حمد و سوره نيّت فرادى نمايد بنابر احتياط مقدارى را كه امام خوانده نيز بخواند.

مسأله 1434- اگر در بين نماز جماعت نيّت فرادى نمايد، نمى‌تواند دوباره نيّت جماعت كند، بلكه اگر مردّد شود كه نيّت فرادى كند يا نه و بعد تصميم بگيرد كه نماز را با جماعت تمام كند، صحّت جماعتش محل اشكال است.

مسأله 1435- اگر شك كند كه نيّت فرادى كرده يا نه، بايد بنا بگذارد كه نيّت فرادى نكرده است.

مسأله 1436- اگر موقعى كه امام در ركوع است اقتدا كند و به ركوع امام برسد، اگرچه ذكر