مثبت اجتماعى و عمومى داشته باشد؛ مانند درمان بيمارى هاى خطرناك در جامعه. استفاده از اعضاى اين موجود در درمان بيماران اشكال ندارد و به اجازه اشخاصى كه از آن ها گرفته شده توقف ندارد.

تكميل و تطبيق‌

آقاى من! حضرت مرجع عاليقدر!

از آنجا كه من در صدد نوشتن رساله دكتراى خود درباره موضع علماى مذهب شيعه درباره اين نوع پژوهشها و بحث ها هستم، آن هم در يك دانشگاه خارجى كه با دين اسلام بيگانه بوده و از اصول و قواعد آن كاملًا بى خبر است، از جناب شما خواهش مى كنم لطف نموده در حد امكان، مبانى خاص استنباط در اين مسأله و مبانى عمومى مورد استفاده در برخورد با مسائل نوپيدا (مستحدثه) و موضوعات مشابه را بيان فرماييد. دو استاد ناظر و راهنماى رساله من- كه هر دو غير دينى و سكولار هستند- محورهاى ذيل را براى بحث و تحقيق تعيين كرده اند:

سوال 1:

قاعده اصلى كه علماى اديان بر اساس آن با قضاياى علمى كنونى برخورد مى كنند چيست و از چه مكانيزمى در اتخاذ موقف شرعى يا اخلاقى در