مى‌تواند مشغول نماز شود؛ ولى در چيزهايى كه براى شناختن وقت مانع شخصى محسوب مى‌شوند- مثل نابينايى و زندانى بودن در جاى تاريك- احتياط واجب آن است كه نماز را تأخير بيندازد، تا يقين يا اطمينان به دخول وقت پيدا كند.

403- اگر وقت نماز به قدرى تنگ است كه به واسطه بجا آوردن بعضى از كارهاى مستحب آن مقدارى از نماز بعد از وقت خوانده مى‌شود، نمازگزار نبايد آن كارهاى مستحب را بجا آورد، مثلًا اگر به واسطه خواندن قنوت مقدارى از نماز بعد از وقت خوانده مى‌شود، نبايد قنوت را بخواند.

404- كسى كه فقط به اندازه خواندن يك ركعت نماز وقت دارد، بايد نماز را به نيّت اداء بخواند؛ ولى نبايد عمداً نماز را تا اين وقت تأخير بيندازد.

405- اگر كسى عذرى دارد كه نمى‌تواند نماز را با وجود تمام شرائط آن در اول وقت بجا آورد- مثلًا لباس او نجس است- چنانچه بداند عذر او تا آخر وقت باقى است، مى‌تواند در اول وقت نماز بخواند؛ ولى اگر احتمال دهد عذر او از بين مى‌رود، بهتر است صبر كند تا عذرش برطرف شود؛ و چنانچه عذر او برطرف نشد، در آخر وقت نماز بخواند؛ ولى اگر تا آخر وقت صبر نكرد و نماز خواند، نمازش صحيح است، اگرچه عذرش در وقت برطرف شود.

406- شخصى كه بدهكار است و مى‌خواهد در وسعت وقت نماز بخواند، اگر طلبكارش طلب خود را از او مطالبه كند، چنانچه ممكن باشد بايد اول قرض خود را بدهد، و بعد نماز بخواند.

407- انسان بايد نماز عصر را بعد از نماز ظهر- و در روز جمعه در صورتى كه نماز جمعه مى‌خواند بعد از نماز جمعه- و نماز عشاء را بعد از نماز مغرب بخواند؛ و اگر عمداً نماز عصر را پيش از نماز ظهر و در روز جمعه پيش از نماز جمعه بخواند يا عمداً نماز عشاء را پيش از نماز مغرب بجا آورد، نمازش باطل است.

408- برگرداندن نيّت نماز از قضاء به اداء و از مستحب به واجب جائز نيست.

نمازهاى مستحبى يوميّه (نوافل شبانه‌روزى):

409- نافله‌هاى شبانه‌روزى در غير روز جمعه سى و چهار ركعت‌اند، كه هشت ركعت از آنها نافله ظهر و هشت ركعت نافله عصر، و چهار ركعت نافله مغرب و دو ركعت نافله عشاء، و يازده ركعت نافله شب و دو ركعت نافله صبح مى‌باشند؛ و چون دو ركعت نافله عشاء را بنابر احتياط