265- كسى كه با زن خود در حال حيض جماع كرده، چنانچه شماره روزهاى حيض زن به سه قسمت تقسيم شود، در قسمت اول، مستحب است هجده نخود طلا، و در قسمت دوم، نُه نخود، و در قسمت سوم چهار و نيم نخود كفاره طلا بدهد، و بهتر است طلاى كفّاره را سكّه‌دار بدهد؛ و اگر از پرداخت طلا متعذّر باشد، در اين صورت مى‌تواند قيمت طلاى سكّه‌دار را پرداخت كند؛ و اگر قيمت طلا در وقتى كه جماع كرده است با وقتى كه مى‌خواهد به فقير بدهد فرق كرده باشد، بايد قيمت وقتى را كه مى‌خواهد به فقير بدهد حساب كند.

266- هرچند وطى در دبر- پشت- زوجه چه در حال حيض و چه در حال غير حيض شديداً مكروه است بلكه شائبه حرمت دارد، و در صورتهايى مانند اذيت شدن زوجه و ... قطعاً حرام مى‌باشد، همچنانكه در بخش نكاح بيان خواهد شد؛ ولى اگر مردى در حال حيض با زن خود از راه دبر جماع كند، لازم نيست كفّاره بدهد.

267- طلاق دادن زن در حال حيض باطل است.

268- اگر زن بگويد حائضم يا از حيض پاك شده‌ام، بايد حرف او را قبول كرد.

269- اگر زن در بين نماز حائض شود، نماز او باطل مى‌شود.

270- بعد از آنكه زن از خون حيض پاك شد، واجب است براى نماز و عبادتهاى ديگرى كه بايد با طهارت- وضوء، غسل، تيمّم- انجام شوند غسل كند؛ و بهتر است براى نماز پيش از غسل وضوء هم بگيرد.

271- بعد از آنكه زن از خون حيض پاك شد، اگرچه غسل نكرده باشد طلاق دادن او صحيح است، و شوهرش هم مى‌تواند با او جماع كند؛ ولى احتياط مستحب آن است كه پيش از غسل با او جماع نكند؛ اما كارهاى ديگرى كه در وقت حيض بر او حرام بوده است- مانند توقف در مسجد و مسّ خطّ قرآن- تا غسل نكند بر او حلال نمى‌شود.

272- نمازهاى يوميّه بلكه نماز نذر معيّن و نماز آياتى كه زن در حال حيض نخوانده است قضاء ندارد؛ ولى روزه‌هاى واجب را بايد قضاء نمايد.

273- هرگاه وقت نماز داخل شود، و زن بداند كه اگر نماز را تأخير بيندازد حائض مى‌شود، بايد فوراً نماز را بخواند؛ و چنانچه نماز را به تأخير بيندازد تا از اول وقت به اندازه خواندن يك‌