خون نشانه حيض دارد با شماره روزهاى عادت او يك اندازه است، بايد همان روزها را حيض و بقيّه را استحاضه قرار دهد؛ و اگر روزهايى كه خون نشانه حيض دارد از روزهاى عادت او بيشتر است، فقط به اندازه روزهاى عادت او حيض وبقيّه استحاضه است؛ و اگر روزهايى كه خون نشانه حيض دارد از روزهاى عادت او كمتر است، بايد آن روزها را با چند روز ديگر كه روى هم به اندازه روزهاى عادتش شود حيض و بقيّه را استحاضه قرار دهد.

260- زنى كه عادت وقتيه دارد و شماره عادت خويشان خود را حيض قرار مى‌دهد، بايد روزى را كه در هر ماه، اول عادت او بوده است اول حيض خود قرار دهد، مثلًا زنى كه روز اول هر ماه خون مى‌ديده و گاهى روز هفتم يا روز هشتم پاك مى‌شده است، چنانچه يك ماه دوازده روز خون ببيند، و عادت خويشانش هفت روز باشد، بايد هفت روز اول ماه را حيض و باقى را استحاضه قرار دهد.

261- اگر ناسيه بيش از ده روز خون ببيند، بايد روزهايى را كه خون نشانه حيض دارد حيض قرار دهد؛ و اگر نتواند حيض را به واسطه نشانه‌هاى آن تشخيص دهد، بنابر احتياط واجب هفت روز را حيض و بقيّه را استحاضه قرار دهد.

احكام مربوط به حائض:

262- انجام دادن عبادتهايى مانند روزه و طواف و اعتكاف كه بايد با وضوء يا غسل يا تيمّم بجا آورده شوند بر حائض حرام مى‌باشد؛ ولى بجا آوردن عبادتهايى مانند نماز ميّت كه وضوء و غسل و تيمّم لازم ندارند، براى حائض مانعى ندارد، و نيز سجده شكر و عبور كردن از مساجد- غير از مسجد الحرام و مسجد النبى- و مشاهد مشرّفه بر حائض جائز است؛ و چنانچه آيه‌اى را كه سجده واجب دارد تلاوت كند يا به آن گوش دهد، بلكه هرگاه آن را بشنود و لو گوش ندهد، واجب است سجده نمايد.

263- تمام چيزهايى كه بر جنب حرام است و در احكام جنابت گفته شد، بر حائض نيز حرام مى‌باشد.

264- جماع در فرج در حال حيض بر زوجين حرام است، اگرچه به مقدار ختنه‌گاه داخل شود و منى هم بيرون نيايد؛ بلكه احتياط واجب است كه مقدار كمتر از ختنه‌گاه هم داخل نشود.