صادق عليه السلام منقول است كه فرمودند: «از سعادت مرد آن است كه دخترش در خانه او حائض نشود»، البته تزويج دختر و پسر كوچك پيش از بلوغ مكروه است.

1733- كسى كه توانايى اداء حق همسر را دارد، مستحب است ازدواج كند، و چنانچه مشتاق به ازدواج باشد و در ترك نكاح گمان ضرر يا وقوع در حرام بدهد ازدواج بر او واجب مى‌شود.

دوم- نكاح به لحاظ حكم تكليفى:

1734- ازدواج به ملاحظه عوارض عارض بر انسان پنج حكم پيدا مى‌كند: 1- واجب، و آن وقتى است كه شخص مشتاق به ازدواج باشد و در ترك نكاح گمان ضرر يا وقوع در حرام باشد، 2- حرام، و آن وقتى است كه نكاح موجب ترك واجب باشد مانند اينكه موجب ترك تحصيل علم واجب، يا موجب ترك حقى از حقوق واجبه باشد، 3- نكاح مكروه، و آن وقتى است كه شخص مشتاق به نكاح نباشد و نكاح موجب وقوع در مكروه باشد، 4- نكاح مستحب، و آن وقتى است كه خوف ضرر يا وقوع در حرام نباشد و شخص قادر بر اداء حق همسر باشد، 5- نكاح مباح، آن وقتى است كه در ترك و انجامش، مصلحتى مساوى باشد.

1735- ازدواج چه دائم و چه موقت با قطع نظر از عوارض، مستحب است و استحباب آن به گرفتن يك زن ساقط نمى‌شود، بلكه تعدد آن نيز مستحب است.

1736- استحباب نكاح نياز به قصد قربت ندارد؛ بلى، عبادت شدن و ترتّب ثواب بر آن، موقوف به قصد قربت مى‌باشد.

سوم- راهنماييهاى مربوط به اختيار همسر:

1737- برخى از صفات حسنه مربوط به زن مورد ازدواج عبارتند از: 1- كريمة الاصل باشد،[1] 2- از زنا يا وطى در حيض يا وطى به شبهه متولد نشده باشد، 3- مؤمنه، 4- صالحه، 5- عفيفه، 6- باكره، 7- بچه‌زا باشد، 8- گندم‌گون، 9- چشم درشت، 10- بزرگ سرين، 11- چهار شانه، 12- سرش پر مو باشد، 13- خوشبو و درشت قوزك، 14- خوش صورت، 15- نزد بستگان‌

[1] - يعنى پدر و مادر او صالح و مؤمن باشند يا آنكه به بدى مانند كفر و فسق و ...، معروف و در زبانها مذكور نباشند.