180- اگر مكلّف مرضى دارد كه بول او قطره قطره مى‌ريزد يا نمى‌تواند از خروج غائط خوددارى كند، چنانچه يقين دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضوء گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مى‌كند، بهتر است نماز را در آن وقت بخواند؛ و اگر مهلت او به مقدار انجام كارهاى واجب نماز است، بهتر است فقط كارهاى واجب نماز را بجا آورد و كارهاى مستحب آن- اذان و اقامه و ...- را ترك كند.

181- كسى كه بول او قطره قطره مى‌ريزد، بايد براى نماز با وسيله اى از رسيدن بول به جاهاى ديگر جلوگيرى كند؛ مثلًا از كيسه‌اى كه در آن پنبه يا چيز ديگرى است استفاده كند، و احتياط مستحب آن است كه پيش از هر نماز مخرج بول و كيسه نجس شده را آب بكشد، و نيز كسى كه نمى‌تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى كند، در صورت امكان بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاى ديگر جلوگيرى نمايد؛ و اگر مشقّت ندارد بنابر احتياط واجب براى هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.

182- كسى كه قبل از وقت، وضوء گرفته، مى‌تواند وضوء خود را باطل كند، هرچند بداند بعد از دخول وقت قادر به گرفتن وضوء نيست؛ امّا بعد از دخول وقت چنانچه قادر نباشد كه دوباره وضوء بگيرد، جائز نيست قبل از اداء فريضه وضوء خود را باطل نمايد.

183- كسى كه غائط طورى پى در پى از او خارج مى‌شود كه وضوء گرفتن بعد از هر دفعه براى او سخت است، اگر بتواند مقدارى از نماز را با وضوء بخواند، بايد براى هر نماز يك وضوء بگيرد؛ ولى اگر بول او پى در پى مى‌ريزد، مى‌تواند با يك وضوء چند نماز بخواند.

184- كسى كه غائط يا باد پى در پى از او خارج مى‌شود، بايد براى هر نماز وضوء بگيرد و فوراً مشغول نماز شود؛ ولى براى بجا آوردن سجده و تشهد فراموش شده و نماز احتياط- كه بايد بعد از نماز انجام شود- در صورتى كه آنها را بعد از نماز فوراً بجا بياورد وضوء گرفتن لازم نيست.

185- اگر كسى بعد از نماز شك كند كه وضوء گرفته بود يا نه، نماز او صحيح مى‌باشد، ولى بايد براى نماز بعد وضوء بگيرد.

186- اگر كسى بعد از وضوء در اعضاء وضوء چيزى كه مانع از رسيدن آب است ببيند، و نداند كه آن چيز موقع وضوء هم بوده يا بعداً پيدا شده است، وضوء او صحيح مى‌باشد، چه بداند كه در