955- اگر كسى زكات فطره را از مال خود جدا كند ولى پرداخت آن را به تأخير بيندازد و زكات فطره تلف شود، در اين صورت چنانچه دسترسى به مستحق نداشته، ضامن نمى‌باشد؛ اما اگر دسترسى به مستحق داشته و به او نرسانده است، ضامن مى‌باشد، و بايد عوض آن را پرداخت نمايد.

956- فقيرى كه زكات فطره به او مى‌دهند لازم نيست عادل باشد.

957- پرداخت زكات فطره به شرابخوار جائز نيست، هرچند پنهانى شراب بخورد.

958- پرداخت زكات فطره به كسى كه آن را در معصيت مصرف مى‌كند جائز نيست، بخصوص در صورتى كه ندادن زكات فطره به او سبب شود از معصيت دست بردارد.

959- احتياط واجب است كه به بى‌نماز و كسى كه آشكارا گناه كبيره انجام مى‌دهد زكات فطره ندهند.

960- اگر انسان به خيال اينكه كسى فقير است به او زكات فطره بدهد و بعد بفهمد فقير نبوده، چنانچه مالى كه به او داده است از بين نرفته باشد، بايد آن را پس بگيرد و به مستحق بدهد؛ و اگر نتواند آن را پس بگيرد، بايد از مال خودش دوباره زكات فطره را بدهد.

961- مستحب است انسان در دادن زكات فطره، خويشاوندان فقير خود و بعد همسايگان فقير و سپس اهل علم فقير را بر سائر فقراء مقدم نمايد، و نيز كسانى كه اهل سؤال نيستند را بر اهل سؤال مقدم كند.

962- اگر انسان كسى را كه نان خور اوست و در شهر ديگر است وكيل كند يا به او اذن بدهد كه از مال او فطره خود را بدهد يا از مال خودش فطره خود را بدهد و در عوض مثل يا قيمت آن را از او بگيرد، چنانچه اطمينان داشته باشد كه آن شخص فطره را مى‌دهد، لازم نيست خودش فطره او را بدهد، و همچنين اگر آن فرد با اذن يا بدون اذن او از مال خودش تبرّعاً فطره خود را بپردازد لازم نيست خودش فطره را بدهد.

963- فطره مهمانى كه پيش از غروب شرعى شب عيد فطر با رضايت يا بدون رضايت ميزبان بر او وارد شود و مدتى نزد او بماند بطورى كه موقع غروب شرعى شب عيد فطر- كه وقت تعلق وجوب زكات فطره به ذمّه است- نان‌خور او حساب شود بر ميزبان واجب مى‌باشد، و همچنين‌