روزه‌ها، براى هر روز يك مدّ- هفتصد و پنجاه گرم- طعام به عنوان كفاره به فقير بدهد.

875- اگر كسى به واسطه عذرى غير از بيمارى- مثلًا مسافرت- روزه ماه رمضان را نگيرد و عذر او تا رمضان بعد باقى بماند، بايد روزه‌هايى را كه نگرفته است قضاء كند، و بنابر احتياط واجب براى هر روز يك مدّ- هفتصد و پنجاه گرم- طعام به عنوان فديه به فقير بدهد.

876- اگر بيمارى كسى چند سال طول بكشد، قضاء روزه سالهاى بيمارى، بر او واجب نيست، و بايد براى هر روز يك مدّ- هفتصد و پنجاه گرم- طعام به عنوان فديه به فقير بدهد؛ ولى قضاء روزه‌هاى سال آخر كه خوب شده است بر او واجب مى‌باشد، و بايد تا رمضان سال آينده آنها را بجا آورد؛ و اگر زمان خوب شدن او طورى باشد كه تا رمضان بعد وقت كافى براى قضاء همه روزه‌هاى سال آخر نداشته باشد، بايد هر مقدار از آنها را كه وقت دارد قضاء نمايد، و در اين صورت قضاء بقيه بر او واجب نيست، و بايد براى هر روز از آنها يك مدّ- هفتصد و پنجاه گرم- طعام به عنوان فديه به فقير بدهد. 877- زن حامله‌اى كه زايمانش نزديك است و نيز زنى كه بچه شير مى‌دهد، بايد براى هر روزه‌اى كه نگرفته، يك مدّ- هفتصد و پنجاه گرم- طعام به عنوان فديه به فقير بدهند.

ششم- احكام كفاره روزه:

878- در كفاره مخّيره روزه ماه رمضان، مكلف بايد يا يك بنده آزاد كند، يا دو ماه روزه بگيرد، يا شصت فقير را سير كند و يا به هر كدام از آنها يك مدّ- هفتصد و پنجاه گرم- طعام بدهد؛ و چنانچه اينها برايش ممكن نباشد، بايد هر چند مدّ كه مى‌تواند به فقراء طعام بدهد و استغفار كند؛ و اگر دادن طعام به هيچ وجه در توان او نباشد، فقط استغفار كند؛ و احتياط واجب آن است كه هر وقت توانست كفاره را بدهد.

879- كسى كه مى‌خواهد دو ماه كفاره روزه رمضان را بگيرد، بايد سى و يك روز آن را پى در پى بگيرد؛ و اگر بقيه آن پى در پى نباشد اشكال ندارد.

880- كسى كه مى‌خواهد دو ماه متتابع- پى در پى- به عنوان كفاره روزه بگيرد، اگر در بين روزهايى كه بايد پى در پى روزه بگيرد بدون عذر يك روز روزه نگيرد يا از روى عمد و اختيار