از سلام شك كند كه ركوع را انجام داده يا نه- نبايد به شك خود اعتناء كند؛ و اگر بعد از سلام نماز در تعداد ركعات نماز شك كند، بايد به وظيفه‌اى كه در دسته سوم شكها بيان مى‌شود عمل كند.

سوم: شكّ بعد از وقت، پس اگر كسى بعد از گذشتن وقت نماز شك كند كه نماز خوانده يا نه، يا گمان كند كه نماز را نخوانده است، خواندن آن لازم نيست؛ ولى اگر پيش از گذشتن وقت شك كند كه نماز خوانده يا نه، يا گمان كند كه نماز را نخوانده است، بايد آن نماز را بخواند، بلكه اگر گمان كند كه نماز خوانده است نيز بايد آن نماز را بجا آورد.

چهارم: شك كثير الشك- يعنى كسى كه در عرف بگويند زياد شك مى‌كند يا حال او به گونه‌اى است كه در هر سه نماز حدّ اقل يك مرتبه شك مى‌كند ولى اگر زياد شك كردن او به سبب عارضه‌اى مانند ترس يا خشم يا پريشانى و ... باشد، كثير الشك شمرده نمى‌شود.

جائز نيست كثير الشك به شك خود اعتناء كند، پس اگر مثلًا شك كند كه ركوع كرده، يا نه، جائز نيست ركوع نمايد، و اگر ركوع كند نمازش باطل مى‌شود؛ بلى، كسى كه در مثل قرائت يا ذكر، كثير الشك است، در صورتى كه وسواسى نباشد، اگر قرائت يا ذكرى را كه در آن شك كرده است به قصد قربت بجا آورد اشكال ندارد.

پنجم: شك بدوى- يعنى شكى كه ممكن است بعد از تأمّل و تفكر، به يقين يا به ظن معتبر يا به شك ديگر مبدّل شود- بنابر اين نمازگزار نبايد قبل از تأمّل و تفكر در شك بدوى به آن شك اعتناء كند.

ششم: شك امام و مأموم، پس اگر امام جماعت در شماره ركعتهاى نماز شك كند- مثلًا شك كند كه سه ركعت خوانده، يا چهار ركعت- چنانچه مأموم يقين يا گمان داشته باشد كه چهار ركعت خوانده است، و به امام بفهماند كه چهار ركعت خوانده است، امام جماعت بايد نماز را تمام كند، و خواندن نماز احتياط لازم نيست، و نيز اگر امام يقين يا گمان داشته باشد كه چند ركعت خوانده است، ولى مأموم در شماره ركعتهاى نماز شك كند، مأموم نبايد به شك خود اعتناء نمايد.

هفتم: شك در شماره ركعتهاى نماز مستحبى، پس اگر نمازگزار در شماره ركعتهاى نماز مستحبى شك كند، چنانچه طرف بيشتر شك او نماز را باطل مى‌كند، بايد بنا را بر كمتر بگذارد، مثلًا اگر در نافله صبح شك كند كه دو ركعت خوانده است يا سه ركعت، بايد بنا بگذارد كه دو