وجوب قضاء سجده أحوط اعاده نماز است، و همچنين اگر سائر اجزاء واجبه نماز از دو ركعت اول- مانند ذكر ركوع- را فراموش كند، و در محل متذكر نشود، أحوط و أولى‌ آن است كه بعد از سلام تمام نماز را اعاده كند، هرچند آن جزء از اركان نباشد.

1514- اگر نمازگزار در نماز يقين پيدا كند كه سجده يا تشهد را فراموش كرده است، بايد آن را قضاء كند، و چنانچه بعد از اتمام نماز يقين او به شك مبدل شود، ظاهراً قضاء آن سجده يا تشهد بر او واجب نمى‌باشد.

1515- اگر نمازگزار شك كند كه دو سجده از دو ركعت از او فوت شده است يا يك سجده از يك ركعت، فقط قضاء مقدار معلوم- يك سجده- بر او واجب است.

1516- اگر نمازگزار بداند كه جزئى از اجزاء غير ركنى نماز را فراموش كرده است، ولى نمى‌داند كه جزء فراموش شده يك سجده بوده است يا چيز ديگر، قضاء سجده بر او واجب نيست؛ هرچند مستحب است دو سجده سهو انجام دهد.

1517- اگر نمازگزار قضاء سجده يا تشهد را فراموش كند، و بعد از دخول در نافله متذكر شود، احتياط واجب آن است كه نافله را قطع كند، و قضاء فراموش شده را بجا آورد، و همچنين است هرگاه داخل فريضه شده باشد، مخصوصاً اگر آن فريضه مرتبّه باشد، مانند نماز عصر كه مترتب بر نماز ظهر است، يعنى بايد بعد از نماز ظهر خوانده شود.

1518- اگر نمازگزار در نماز ظهر سجده يا تشهد را فراموش كند، و وقت نماز عصر تنگ باشد، پس اگر بر فرض تقديم قضاء سجده يا تشهد فراموش شده يك ركعت از نماز عصر در وقت خوانده مى‌شود، بايد قضاء سجده يا تشهد فراموش شده را مقدم كند؛ و الّا بايد نماز عصر را مقدم كند، و بعد از آن قضاء سجده يا تشهد فراموش شده را بجا آورد؛ و در اين صورت بعد از خواندن نماز عصر اعاده نماز ظهر بر او واجب نيست؛ هرچند أحوط است.

1519- اگر از نماز ظهر نماز احتياط بر نمازگزار واجب باشد، و وقت نماز عصر تنگ شود، بايد نماز عصر را مقدم كند، و بعد از آن نماز احتياط را بخواند، و بنابر احتياط واجب نماز ظهر را بعد از نماز احتياط اعاده كند.