نمازگزار قصد كند آنچه انجام مىدهد بدل جزء
فراموش شده است.
1494-
قضاء سجده و تشهد فراموش شده در حكم اجزاء ديگر نماز است، پس جائز نيست نمازگزار
بين سلام نماز و بين قضاء سجده و تشهد فراموش شده عملى را كه منافات با نماز دارد
انجام دهد؛ اما بنابر اقوى فاصله شدن دعاء و ذكر و كارهايى كه انجام دادن آنها در
اثناء نماز جائز است و در فقره (1304) بيان شدهاند اشكال ندارد؛ هرچند خلاف
احتياط است.
1495-
واجب است نمازگزار بعد از سلام نماز در قضاء سجده و تشهد فراموش شده تعجيل كند، پس
جائز نيست آن را از تعقيب و امثال آن- از اعمالى كه انجام آنها در بين نماز جائز
نيست، و موجب قطع شدن نماز مىشوند- مؤخر كند.
1496-
هرگاه نمازگزار در حال سجده پيشانى را بر چيزى كه سجده بر آن صحيح است بگذارد، ولى
يكى از واجبات ديگر سجده- مانند ذكر- را فراموش كند، قضاء آن جزء فراموش شده بر او
واجب نيست.
1497-
اگر نمازگزار سجده يا تشهد را چند دفعه فراموش كند، مثلًا يك سجده از ركعت اول و
يك سجده از ركعت دوم را فراموش نمايد، بايد بعد از سلام نماز قضاء هر دو را با
سجدههاى سهوى كه براى آنها لازم است بجا آورد؛ و لازم نيست معيّن كند كدام قضاء
مربوط به كداميك از آنها است.
1498-
اگر نمازگزار يك سجده و تشهد را فراموش كند، بهتر است هر كدام را اول فراموش كرده
است اول قضاء نمايد؛ و اگر نداند كداميك اول فراموش شده است، خوب است يك سجده و
تشهد و بعد يك سجده ديگر بجا آورد يا يك تشهد و يك سجده و بعد يك تشهد ديگر بجا
آورد، تا يقين كند كه سجده و تشهد را به ترتيبى كه فراموش كرده قضاء نموده است.
1499-
نمازگزارى كه يك سجده و يك تشهد را فراموش كرده، اگر بخيال اينكه اول سجده را
فراموش كرده، ابتداء قضاء آن را بجا آورد، و بعد از خواندن تشهد يادش بيايد كه اول
تشهد را فراموش كرده بود، بهتر است سجده را دوباره قضاء نمايد، و نيز اگر بخيال
اينكه اول تشهد را فراموش كرده، ابتداء قضاء آن را بجا آورد، و بعد از سجده يادش
بيايد كه اول سجده را فراموش كرده بود، بهتر است تشهد را دوباره بخواند.