پنجم: سوره مريم، آيه 58، نزد: «خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا».

ششم: سوره حج، آيه 18، نزد: «يَفْعَلُ ما يَشاءُ».

هفتم: سوره حج، آيه 77 نزد: «افْعَلُوا الْخَيْرَ».

هشتم: سوره فرقان، آيه 60، نزد: «وَ زادَهُمْ نُفُوراً».

نهم: سوره نمل، آيه 26، نزد: «رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ».

دهم: سوره ص، آيه 24، نزد: «وَ خَرَّ راكِعاً وَ أَنابَ».

يازدهم: سوره انشقاق، آيه 21، نزد: «وَ إِذا قُرِئَ».

1159- وجوب سجده در چهار آيه‌اى كه سجده واجب دارند و استحباب آن در سائر آيات، مختص به تلاوت كننده و گوش دهنده آن آيات و كسى كه آن آيات را گوش نمى‌دهد ولى به گوش او مى‌رسد مى‌باشد، پس كسى كه آيات مزبوره را بنويسد يا تصور نمايد يا اينكه نوشته آنها را ببيند يا آن آيات به قلب او خطور كنند، در چهار آيه‌اى كه سجده واجب دارند سجده بر او واجب نيست، و در سائر آيات نيز انجام سجده بر او مستحب نمى‌باشد.

1160- سبب وجوب يا استحباب سجده تلاوت مجموع آيه است، پس به قرائت بعضى از قسمتهاى آيات مزبوره- اگرچه كلمه‌اى كه مشتمل بر امر به سجده است- سجده واجب نمى‌شود.

1161- سجده تلاوت واجب فورى است و تأخير آن جائز نيست؛ بلى، اگر كسى آن را فراموش كند، هر وقت كه متذكر شود بايد سجده نمايد.

1162- كسى كه از روى ناچارى مجبور به ترك سجده تلاوت شده است، هرگاه عذرش برطرف شود فوراً بايد سجده نمايد.

1163- اگر كسى از روى عمد سجده واجب تلاوت را ترك كند، انجام سجده در هر لحظه براى او واجب فورى است، و تأخير آن حرام مى‌باشد.

1164- اگر كسى بعضى از قسمتهاى آيه سجده واجب را خودش قرائت كند و بعضى ديگر از آن را بشنود، واجب است فوراً سجده نمايد.

1165- اگر كسى خودش آيات مزبوره را غلط بخواند يا ديگرى غلط بخواند و او بشنود، أحوط آن است كه سجده نمايد.