نمازش باطل مى‌شود؛ ولى اگر سهواً سر بردارد، چنانچه پيش از آنكه از حال ركوع خارج شود يادش بيايد كه ذكر را تمام نكرده است، بايد در حال آرامش بدن دوباره ذكر را بگويد؛ و اگر بعد از آنكه از حال ركوع خارج شد يادش بيايد، نماز او صحيح است.

1104- اگر نمازگزار بعد از رسيدن پيشانى به زمين يادش بيايد كه ركوع نكرده است، نمازش باطل مى‌باشد؛ ولى اگر پيش از رسيدن پيشانى به زمين يادش بيايد، بايد برخيزد و بايستد و به ركوع برود؛ و چنانچه راست نايستد، و به حالت انحناء و خميدگى خود را به ركوع برساند، نمازش باطل مى‌شود.

1105- كسى كه وظيفه‌اش ركوع جلوسى است، اگر پس از انجام دادن آن و بلند كردن سر متمكن از ركوع قيامى شود، همان ركوع جلوسى براى او كافى است، و اعاده ركوع جائز نيست، بلكه قيام پس از ركوع نيز بر او واجب نمى‌باشد، مخصوصاً زمانى كه «سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ» را گفته باشد.

1106- هرگاه به واسطه عجز از ركوع تامّ وظيفه نمازگزار خم شدن به طور ناقص باشد، و او آن را بجا آورد، و بعد از اتمام آن قادر به ركوع تامّ شود، اعاده ركوع به صورت تامّ بر او واجب نيست.

1107- اگر نمازگزار در حال ركوع جلوسى قدرت بر ركوع قيامى پيدا كند، چنانچه آن قدرت پس از اتمام ذكر برايش حاصل شده باشد، بايد به همان ركوع اكتفاء نمايد، ولى واجب است قيام پس از ركوع را بجا آورد؛ امّا اگر آن قدرت پيش از گفتن ذكر ركوع يا در بين گفتن ذكر برايش حاصل شده باشد، واجب است با همان حال خميدگى بلند شود تا به حدّ ركوع قيامى برسد، و ذكر ركوع را تمام كند، و بعد از آن قيام را بجا آورد، و در اينصورت نمازش صحيح مى‌باشد؛ هرچند اعاده آن أحوط است؛ ولى اگر در بين ركوع غير تامّ يا در حال گفتن ذكر ركوعى كه با اشاره انجام مى‌شود قدرت پيدا كند، أحوط است كه تا حدّ ركوع بيايد و ذكر ركوع را تمام كند، و اين نماز را پس از اتمام اعاده كند.

1108- اگر كسى مادر زادى يا به واسطه بيمارى يا پيرى كمرش تا حدّ ركوع خميده باشد، چنانچه بتواند راست بايستد- و لو با تكيه بر عصا يا چيز ديگر- واجب است براى قيام حال قرائت و قيام متّصل به ركوع راست بايستد؛ و اگر فقط به اندازه قيام متّصل به‌