وطنشان هشت فرسخ يا بيشتر باشد- چه هر روز مسافرت كنند و پس از انجام وظيفه برگردند، و چه يك هفته يا بيشتر بمانند و بعد از آن برگردند- بايد نماز را تمام بخوانند، هرچند به پادگان ديگرى كه به كار آنان مربوط است مسافرت كنند، و همچنين افرادى كه براى تحصيل علم به فاصله هشت فرسخ يا بيشتر هر روز صبح مى‌روند و غروب برمى‌گردند يا در هفته يكبار مراجعت مى‌نمايند، بايد نماز را تمام بخوانند.

ششم: واعظ يا مبلغى كه در محلّ خود مشغول كار است و گاهى اوقات به فاصله هشت فرسخ يا بيشتر به محل ديگر مسافرت مى‌كند، بايد نماز را در اين مسافرت شكسته بخواند؛ ولى اگر سفر او سفر تبليغى است، مثل محرم و صفر و ماه رمضان كه مسافرت شغل و عمل و كار او است، بايد نماز را تمام بخواند.

155- هنرمندى كه براى تفريح و گردش سفر مى‌كند، و در سفر از هنر خود هم كسب درآمد مى‌كند، بايد در سفر نماز را شكسته بخواند، زيرا سفر شغل و عمل او نمى‌باشد.

156- كسى كه در مقدراى از سال شغلش مسافرت است، مانند راننده‌اى كه فقط در زمستان يا تابستان با اتومبيل خود كار مى‌كند، بايد در اين مدت در سفر نماز را تمام بخواند؛ هرچند احتياط مستحب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.

157- حمله‌دار- يعنى كسى كه براى رساندن حاجيها به مكّه مسافرت مى‌كند- چنانچه شغلش مسافرت باشد، بايد نماز را تمام بخواند؛ ولى اگر شغلش مسافرت نباشد، بايد نماز را شكسته بخواند.

158- كسى كه مثل راننده شغلش سفر است، بايد نماز را تمام بخواند؛ ولى اگر همين فرد سفرى برود كه خارج از عمل و شغل او باشد- مثلًا براى زيارت كربلاء يا عيادت مريض مسافرت كند- در صورتى كه سفرش هشت فرسخ يا بيشتر باشد، بايد نماز را شكسته بخواند.

159- راننده و دوره‌گردى كه در دو يا سه فرسخى شهر رفت و آمد مى‌كنند، چنانچه اتفاقاً سفر هشت فرسخى بروند، بايد نماز را شكسته بخوانند.

160- كسى كه شغلش مسافرت است، اگر ده روز يا بيشتر در وطن خود بماند، بايد