152- كسى كه مسافرت مقدّمه شغل او مى‌باشد، حكم كسى را دارد كه شغل او مسافرت است، بنابر اين كسى كه بين محل كار و محل سكونت او به اندازه مسافت شرعى يا بيشتر فاصله باشد، و معمولًا بين آن دو محل رفت و آمد مى‌كند- به طورى كه ده روز در يك محل نمى‌ماند- نمازش در هر دو محل تمام است.

153- كسى كه شغل او يا مقدمه شغلش سفر است، و در وقتهاى معيّن يا غير معيّن به اماكن متفرّقه به فاصله هشت فرسخ يا بيشتر مسافرت مى‌كند، اگر آن اماكن را وطن قرار نداده باشد، بايد در مقصد و مسير رفت و برگشت نماز را تمام بخواند؛ ولى اگر آن اماكن را وطن دوم قرار داده باشد، بايد تنها در هنگام رفت و برگشت نماز را شكسته بخواند.

154- براى دو فرض مذكور در مسأله قبل چند حالت وجود دارد، كه از بيان حكم شرعى آنها حكم شرعى امثال آنها نيز دانسته مى‌شود:

اول: معلمى كه موظف است چند سال هر روز براى تدريس در مدرسه‌اى كه هشت فرسخ يا بيشتر از وطنش فاصله دارد برود، و مثلًا پنج ساعت يا بيشتر تدريس كند و برگردد، بايد در آن محل و در راه رفتن و برگشتن نماز را تمام بخواند.

دوم: اگر همين معلم موظف باشد در ماه دو هفته هر روز پنج ساعت در مدرسه مذكور درس بگويد، ولى او هفته‌هاى درسى در آن محل مى‌ماند و هفته‌هاى تعطيلى به وطنش بر مى‌گردد، اين فرد بايد در آن محل و در مسير رفت و برگشت نماز را تمام بخواند، و همچنين است اگر در آن محل زيادتر از هفته‌هاى درسى بماند.

سوم: اگر همين معلم به مدت پنج سال يا بيشتر در آن محل قصد توطّن كند، بايد در هر دو محل نماز را تمام بخواند؛ ولى در راه رفت و برگشت بايد نمازش را شكسته بخواند.

چهارم: مهندسى كه هر روز از وطنش جهت انجام كارهاى مهندسى به فاصله هشت فرسخ يا بيشتر سركار مى‌رود، و گاهى در هفته يك روز سركار مى‌رود و به وطنش برمى‌گردد، بايد در تمام اين سفرها نماز را تمام بخواند، و همچنين است حكم كارگرانى كه در انجام كار مانند اين مهندس مى‌باشند.

پنجم: سربازان و درجه‌داران ارتش، چنانچه فاصله محل خدمت و محل كار آنها از