خود برگردد اشكال ندارد، البته در صورتى كه اذن او در ضمن عقد لازمى نباشد؛ و الّا به هيچ وجه رجوع از اذن جائز نيست.

1242- ميّتى كه به اذن مالك در زمين او دفن شده است، هرگاه به سبب سيل يا حيوان درنده و مانند اينها از قبر بيرون آورده شود، بر مالك زمين واجب نيست دوباره اذن دهد كه آنجا دفنش كنند، بلكه مى‌تواند از اذن خود برگردد؛ مگر در صورتى كه اذن او در ضمن عقد لازم باشد.

1243- اگر ميّت در زمين مباح دفن شود، و به سبب يكى از چيزهايى كه در فقره قبل گفته شد از قبر بيرون آورده شود، واجب نيست دوباره او را در آنجا دفن كنند، بلكه جائز است در جاى ديگر دفن نمايند؛ و اقوى آن است كه براى دفن دوم هم از ولىّ ميّت اذن بگيرند، خصوصاً اگر بخواهند در مكان ديگر دفن كنند؛ لكن اگر از ميّت چيزى جز استخوان و مانند آن باقى نمانده باشد، اذن از ولىّ لازم نيست؛ اگرچه أحوط است.

1244- دفن ميّت در قبر مرده ديگر جائز نيست؛ مگر اينكه آن قبر كهنه شده و ميّت اوّلى از بين رفته باشد.

1245- چيزى كه از ميّت جدا مى‌شود- حتى مو و ناخن و دندان- بايد با او دفن شود؛ ولى دفن ناخن و دندانى كه در حال زندگى از انسان جدا مى‌شود مستحب است.

1246- اگر كسى در چاه بميرد و بيرون آوردنش ممكن نباشد، بايد درب آن چاه را ببندند، و همان چاه را قبر او قرار دهند.

1247- اگر دفن ميّت ممكن نباشد، سائر واجبات او مانند غسل و كفن و حنوط و نماز ساقط نمى‌شود.

1248- هرگاه دفن ميّت با نماز واجب يوميّه معارض شود، مانند اينكه اگر نماز يوميّه را قبل از دفن بخوانند ميّت فاسد مى‌شود، و اگر دفن را قبل از نماز انجام دهند نماز قضاء مى‌شود، در اين فرض بايد دفن را مقدم دارند، و نماز واجب يوميّه را قضاء نمايند؛ ولى در صورت امكان بايد نماز يوميّه را با اشاره بجا آورند، و بعد قضاء آن را هم بخوانند.