دارند، در مكتب‌هاى فكرى ميان انسان‌ها اختلاف وجود دارد. جهان‌بينى عده‌اى از انسان‌ها بر اين اساس استوار است كه زندگانى در اين جهان را لغو و بيهوده مى‌دانند. زندگانى دنيا را پوچ و بدون فايده مى‌بينند و به همين دليل دست به خود كشى مى‌زنند. در كشورهاى اروپايى خودكشى‌هايى زياد صورت مى‌گيرد؛ يك وقتى آمار خود كشى‌ها در آلمان را، در بعضى از كتاب‌ها و روزنامه‌ها مى‌خواندم، واقعاً وحشتناك بود. اگر انسان جهان‌بينى درست نداشته باشد، زندگى برايش پوچ و بى‌معنا مى‌شود. بقول شاعر بيدين:

اختلاف در جهان‌بينى‌

خطاب به خدا مى‌گويد: خلقت من در اين جهان بى‌خود و بى‌فايده بود، من به خلقت خود راضى نبودم؛ ولى به زور مرا خلق نمودى. حالا كه مرا خلق كردى، مردم از دست من به عذاب هستند، من نيز از اخلاق بد خود رنج مى‌كشم. پروردگارا!! تو از عذاب خلق توسط من و از عذاب من توسط اخلاق خودم چه منظور داشتى؟! اين شاعر راست مى‌گويد؛ براى اين‌كه جهان‌بينى او از روح تاريك و كثيف بيرون شده است. روح او