بعد از يك ساعت كسى‌كه خادم فراش حرم امام حسين عليه السلام بود و در مدت بيست سال سجاده نماز را براى اين عالم دينى پهن مى‌كرد، آمد و شروع كرد به كوبيدن دروازه؛ ولى هرچند دروازه را كوبيد كسى در را باز نكرد. بعد جاى نماز را از بالاى بام خانه انداخت در داخل خانه عالم، سپس گفت: بى‌دين! بيست سال من اين جاى نماز را براى شما پهن مى‌كردم كه تو عالم هستى و به أئمه عليه السلام اعتقاد دارى، من فكر نمى‌كردم كه تو دشمن امام زمان هستى! بگير جاى نماز خود را، اين را گفت و برگشت بسوى حرم. فرداى آن روز دوباره خادم آمد دروازه عالم را كوبيد، كسى باز نكرد. آخر صدا زد در را باز كنيد، بخدا قسم من براى اذيت شما نيامدم؛ بلكه آمده‌ام از شما عذر بخواهم، وقتى زياد اصرار ورزيد در را باز كردند. خادم آمد جلو و شروع كرد به بوسيدن دست عالم و گفت مرا ببخشيد كه ديروز نسبت به شما بسيار بى‌ادبى كردم؛ ولى از نادانى و جهالت من بود. اكنون فهميدم كه حرف‌هاى شما حق است.

عالم پرسيد: ازكجا فهميدى كه حرف‌هاى من حق است؟ گفت: شب خواب ديدم يك مرتبه اعلان شد كه امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشريف ظهور كرد. همه رفتند و من هم رفتم؛ وقتى نزديك امام عليه السلام رسيدم، گفتم: آقا از همه جلوتر، من در خدمت شما حاضرم، امر فرماييد. امام عليه السلام روى طرف من كرد و فرمودند، فلانى همين خانه كه شما در آن مى‌نشينيد غصبى است؛ شما تا هنوز از آن خبر نبوديد؛ اكنون كه مطلع شدى برو پيش فلانى، يكوقت‌