نمايندگان، همه از برادران محترم اهل سنت بودند. وقتيكه آراى نمايندگان ريخته شد، ما در كميسيون تفاهم (كه همه آراء در آنجا جمع مى‌شد) رفتيم، ديديم كه حتى يك رأى مخالف هم از طرف برادران محترم اهل سنت بر عليه ماده يكصد و سى و يك و چهل و پنج كه مربوط به مذهب جعفرى و تدريس فقه شيعه بود، وجود نداشت و همه به اتفاق آرا و بدون كدام تعصب، آنرا قبول كرده بودند.

در آنجا من فهميدم كه اگر در گذشته ها مذهب جعفرى و فقه شيعه برسميت شناخته نشده، برادران اهل سنت اصلا مقصر نبوده‌اند و كار حكومت‌هاى مستبد و ظالمى است كه متعصب و كور دل بوده‌اند. اهل‌سنت هيچگونه مخالفت با مذهب جعفرى و رسميت يافتن آن در قانون اساسى نداشته‌اند.

اگر اين‌ها مخالفت مى‌داشتند از اين پنجصد نماينده‌اى كه در لويه جرگه حضور داشتند، بيش از چهارصد و پنجاه نفر آنها اهل سنت بودند. اگر برادران اهل سنت ما در لويه جرگه به قانون احوال شخصيه شيعه راى مثبت نمى‌دادند، آيا اين قانون تصويب مى‌شد؟ آيا كسى ديگر مى‌توانست اين قانون را رسميت دهد؟

به همين دليل من مكررا در سخنرانى‌هاى خود از نمايندگان محترم اهل سنت در لويه جرگه تشكر نموده ام و الآن نيز از حسن نظر برادران اهل سنت خود، نسبت به رسميت مذهب جعفرى و همكارى خوب آنها تشكر مى‌كنم.