همراهى و پيروى‌اى بازمى‌گشت، صحابه شمرده نمى‌شد. پيش‌تر بيان شد كه اين نظر مصيب است.

اين ديدگاه را نيز نپذيرفته‌اند كه واژه «صحابى» از صحبت گرفته شده است، نه از اندازه مشخصى از صحبت و همراهى؛ به همين سبب هركس، ديگرى را همراهى كند، حال اين همراهى كم باشد يا بسيار، يك سال باشد يا يك ماه يا يك روز و يا يك ساعت، خواهند گفت كه فلانى را همراهى كرده است.

به باور من اين سخن در اشكال بين ماده و هيئت خلط كرده است؛ زيرا، هرگاه هيئت مشتق (صحابى، صاحب) به حالت يا مدت و يا غير اين دو مقيد نشود، عرفا فقط بر كسى صدق مى‌كند كه مدت فراوانى ديگرى را همراهى كرده باشد. هركس مى‌خوهد به مبانى اين مغالطه‌ها و جواب آن به طور مفصل آگاه شود، به تحقيق و بررسى‌هاى علماى متأخر علم اصول فقه شيعه در بحث مشتق مراجعه نمايد.

ديدگاه‌هاى ديگر در تعريف صحابه‌

1. سعيد بن مسيب مى‌گويد: «صحابى كسى است كه به مدت يك يا دو سال با پيامبر صلّى اللّه عليه و اله زندگى كرده و در يك يا دو جنگ همراه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله شركت كرده است».

2. جاحظ مى‌نويسد: «صحابى كسى است كه به مدت طولانى با پيامبر صلّى اللّه عليه و اله بوده و از آن حضرت صلّى اللّه عليه و اله روايت نقل كرده است».

3. از ديدگاه واقدى صحابى كسى است كه در حال بلوغ پيامبر صلّى اللّه عليه و اله را ديده باشد.

عده‌اى ديگر گفته‌اند اين نظر شاذ است.

4. يحيى بن صالح بن عثمان بن صالح المصرى و ابن عبد البر و ابن منده برآن‌اند كه صحابى كسى است كه در حالت اسلام، زمان پيامبر صلّى اللّه عليه و اله را درك كرده است؛ اگرچه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله را نديده باشد».

5. كسى كه صميميت و رابطه خاصى بين او و پيامبر صلّى اللّه عليه و اله بوده است.