كميسيون تدوين قانون اساسى بيشتر و جدى‌تر به فعاليت منطقى پرداختم، تا سرانجام اين آرزو در «لوى جرگه» قانون اساسى بر مبناى عدالت اجتماعى و اخوّت اسلامى از بركت خون پاك شهيدان به دست آمد «و للّه الحمد».

من گاهى با شخص رئيس محترم كميسيون تدوين قانون اساسى پوهاند[1] نعمت اللّه شهرانى صحبت‌هاى مفصلى داشته‌ام.[2] آقاى شهرانى اخلاق خوب و عالى داشت، صحبت‌هاى من درباره اسلامى شدن قانون ساسى و رسميّت مذهب جعفرى در قانون مذكور بود.

من در جلسه‌اى به حامد كرزاى- رئيس‌جمهور وقت- گفتم: شيعه از تو توقع دارد، شيعيان در طول تاريخ افغانستان محروم بودند و با توجه به نقشى كه در روند جهاد و آزادسازى كشور داشتند، امروز مى‌خواهند به حقوق خود برسند، اين يك تعارف نيست. به وى گفتم: من در سال 1270 شمسى. دوره عبد الرحمان، ديكتاتورى را درك نكرده‌ام كه هزاران دختر و پسر شيعه را به عنوان كنيز و غلام به پشتوها فروخت، و سرهاى شهداى شيعه را در چهار دروازه قندهار آويزان كرده بود ... ولى اين را بايد بدانى كه با توجه به جمعيت شيعه، ما يك پنجم را از دولت خواهانيم و بالاخره پس از تلاش‌هاى پيگير و قاطعانه، ما پنج وزير در كابينه داريم، از آن بالاتر مسئله رسميت مذهب شيعه در ماده 131 و 45 قانون اساسى افغانستان آمده است.

كرزاى به من گفت: من ماده‌هاى 131 و 45 را قبول دارم و سفارش هم مى‌كنم، ولى جواب علماى اهل سنت در «لوى جرگه»[3] با شماست. گفتم عيب ندارد، شما بفرستيد به «لوى جرگه»، من خود با علماى اهل سنت صحبت مى‌كنم و با بحث و استدلال علمى آنها را راضى مى‌كنم، وقتى در كميسيون تفاهم رفتم با كمال تعجب‌

[1] . استاد كامل.

[2] . محمد آصف محسنى، همان، ص 76.

[3] . بزرگ‌ترين مجمع مشورتى سنتى افغانستان.