طبقه نهم: اهل بيعت رضوان كه تعدادشان 1400 يا 1500 نفر بود؛

طبقه دهم: كسانى كه در فاصله زمانى بين صلح حديبيه و فتح مكه هجرت كردند؛ مانند: خالد بن وليد و عمروعاص؛

طبقه يازدهم: طلقاء (آزادشدگان) كسانى كه در روز فتح مكه اسلام آوردند؛ مانند:

ابو سفيان و معاويه؛

طبقه دوازدهم: نوزادان و كودكانى كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله را روز فتح مكه ديده‌اند.[1]

عسقلانى مى‌گويد:[2] بيشترين فتواها به طور مطلق از اين هفت صحابه هستند.

على عليه السّلام، عمر،[3] ابن مسعود، ابن عمر، ابن عباس، زيد بن ثابت و عايشه.

ابن حزم مى‌گويد: مى‌توان فتواى هريك از آنان را در ضمن جلد قطورى جمع‌آورى كرد.

وى مى‌افزايد: بعد از آن هفت نفر، بيست تن ديگرند؛ از جمله: ابو بكر، عثمان، ابو موسى، معاذ بن جبل، سعد بن ابى وقاص، ابو هريره، انس، عبد اللّه بن عمرو العاص، سلمان، جابر، ابو سعيد، طلحه، زبير، عبد الرحمن بن عوف، عمران بن حصين، ابو بكرة، عبادة بن صامت، معاويه، ابن زبير و ام سلمه.

ابن حزم مى‌گويد: مى‌توان فتواى هريك از آنان را در جزوه كوچكى گردآورد.

وى در ادامه مى‌نويسد: حدود 120 نفر از صحابه‌اند كه بيشتر از يك يا دو يا سه فتوا از آن‌ها صادر نشده است و مى‌توان همه فتاواى آنان را پس از بررسى، در جزوه‌اى كوچك جمع كرد.

[1] . محمد بن عبد اللّه حاكم نيشابورى، معرفة علوم الحديث، ص 23.

[2] . الاصابة فى تمييز الصحابة، ج 1، ص 14.

[3] . خليفه عمر فتواهاى عجيبى نيز دارد كه چه بسا مخالف قرآن و سنت است؛ مانند: فتوا به ترك نماز براى جنب، در صورت نبودن آب براى غسل؛ با اين‌كه قران و سنت و شايد اجماع مسلمانان بر جنب تيمّم را واجب مى‌دانند.

آرى، عمر جسارت ويژه‌اى براى صدور فتوا داشت كه غير از او كس ديگرى نداشت.