ذكر كرده است، اكتفا مى‌كنيم؛ زيرا اين بيان براى [مقصود] اين فصل كافى است.[1]

وى مى‌نويسد: در سال (611 قمرى) در بغداد، محضر نقيب ابى جعفر يحيى بن محمد علوى البصرى حاضر شدم، پيش او گروهى [نشسته بودند] يكى از آن‌ها غانى ابو الفرج را مى‌خواند تا به [شرح حال‌] مغيره بن شعبه رسيد.

هركسى درباره مغيرة سخنى گفت.

برخى مغيره را نكوهش و برخى ستايش كردند و عده‌اى هم سكوت كردند [در ادامه‌] برخى فقهاى شيعه كه تا حدودى به ديدگاه اشعرى در علم كلام آگاه بودند، گفتند: از نظر اشعرى بايد از سخن گفتن درباره صحابه و از مشاجراتى كه بين آن‌ها رخ داده است خوددارى شود؛ زيرا، ابو المعالى جوينى گفته است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله از اين كار نهى كرده و فرموده‌اند:

أياكم و ما شجر بين صحابتى؛

از نزاع و درگيرى كه بين اصحابم رخ داده است، خوددارى كنيد.

و قال:

دعوا لي أصحابي، فلو أنفق أحدكم مثل احد ذهبا لما بلغ مدى حدّهم و لا نصيفه،

از پيامبر صلّى اللّه عليه و اله روايت شده است كه اصحابم را به خودم واگذاريد، اگر يكى از شما طلايى به وزن كوه احد انفاق كند، به نصف درجه آن‌ها نمى‌رسيد.

و قال:

أصحابي كالنجوم، بأيّهم، اقتديتم اهتديتم،

اصحاب من مانند ستارگان درخشان هستند به هركدام از آن‌ها اقتدا كنيد، هدايت مى‌شويد.

[1] . ابن ابى الحديد، شرح نهج البلاغة، ج 22، ص 10- 30.