عايشه از عمر نقل مى‌كند كه عمر در روز رحلت پيامبر صلّى اللّه عليه و اله گفت: «به خدا قسم پيامبر صلّى اللّه عليه و اله [است‌] نمرده و تا دست و پاى بسيارى از منافقان را قطع نكند، نمى‌ميرد».[1]

هرچند عمر دو اشتباه انكار فوت پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و قطع كردن دست و پاى منافقان به دست نبى خدا را مرتكب شد، ولى به وجود منافقان بسيارى و باقى بودن آنان تا آن روز اعتراف كرد. او به حال صحابه هم‌عصر خويش آگاه‌تر از اين غاليان بود.

فصل چهارم: مشكل باديه‌نشينان‌

خداوند فرموده است:

- الْأَعْرابُ أَشَدُّ كُفْراً وَ نِفاقاً وَ أَجْدَرُ أَلَّا يَعْلَمُوا حُدُودَ ما أَنْزَلَ اللَّهُ عَلى‌ رَسُولِهِ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ‌ وَ مِنَ الْأَعْرابِ مَنْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ ...؛[2]

باديه‌نشينان در كفر و نفاق [از ديگران‌] سخت‌ترند، و به اين‌كه حدود آنچه را خدا بر رسولش نازل كرده [است‌] ندانند، سزاوارترند و خدا داناى حكيم است. برخى از باديه‌نشينان كسانى‌اند كه به خدا و روز قيامت ايمان دارند.

- سَيَقُولُ لَكَ الْمُخَلَّفُونَ مِنَ الْأَعْرابِ شَغَلَتْنا أَمْوالُنا وَ أَهْلُونا فَاسْتَغْفِرْ لَنا يَقُولُونَ بِأَلْسِنَتِهِمْ ما لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ ... بَلْ ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَنْقَلِبَ الرَّسُولُ وَ الْمُؤْمِنُونَ إِلى‌ أَهْلِيهِمْ أَبَداً وَ زُيِّنَ ذلِكَ فِي قُلُوبِكُمْ وَ ظَنَنْتُمْ ظَنَّ السَّوْءِ وَ كُنْتُمْ قَوْماً بُوراً؛[3]

برجاى‌ماندگان باديه‌نشين به زودى به تو خواهند گفت، اموال ما و اهلمان ما را گرفتار كردند، براى ما آمرزش بخواه، چيزى را كه در دل‌هايشان نيست بر زبان‌

[1] . همان، ج 3، ص 1341؛ سنن ابن ماجه، ج 1، ص 520.

[2] . توبه، آيه 97.

[3] . فتح، آيه 11- 12.