معصوم، و تعارض روايات صحيح السند دليل زنده اين موضوع است.

ثالثا توسط راويان دروغگو و جاعل و واضع كه دين براى آنان دكان‌

خوبى به حساب آمده است و هرچه خواسته اند به نام پيامبر و پيشوا به مردم گفته اند و امروز اين دسته به خاطر گذشت زمان، قداست زيادى پيدا كرده اند كه مخالف آنان تكفير مى شود!

اين ماده نياز به تأليف جداگانه دارد.

نسبت تعارض روايات كه اندك هم نيست به حضرت پيامبر و ائمه (صلى الله عليه و عليهم) مقبول نيست و لذا در غير موارد تقيه بايد به كذب يا سهو راوى نسبت داد و اين تعارض درهمه كتب حديثى همه مذاهب وجود دارد.

اگر هدف از خلقت انسان عمل به دستورات دين پس از اعتقاد به خداوند، بود بايد اولا احكام به طور كامل بيان مى شد و ثانيا راه سهو و دروغ در نقل سنت بسته مى شد تا جلو اين مشكلات گرفته مى شد. جوابهايى كه براى اين ايرادات گهگاهى داده شده كه نگارنده هم احتمالا شبيه آنها را در كتب ديگر خود داده ام و يا در جواب سوالات و يا در سخنرانيها گفته ام بايد آنها را مجرد احتمالات به حساب آورد. والله الهادى‌

بالاتر اينكه پاره اى از مسايل اعتقادى در قرآن بيان نشده است، مانند عينيت صفات با ذات پروردگار و غيره. مغلوب بودن پيشوايان دينى در مقابل دشمنان لجوج سياسى و فرهنگى خود (يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبادِ ما يَأْتِيهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ) عامل مهم ديگر در مخفى ماندن احكام شرعى شد. عصمت فرشتگان وحى و حفظ وحى از شياطين و عصمت نبى در تلقى وحى كه از قرآن به دست مى آيد مفيد ولى براى ميلياردها ميليارد انسان متدين كافى نيست و بايد تكليف تا رسيدن به همه‌