فصل ششم: عالم ذر[1]

قال الله تعالى: وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى‌ شَهِدْنا أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هذا غافِلِينَ‌ (الاعراف 172).

هنگامى كه پروردگارت (اى رسول من) از پشت فرزندان آدم ذريه آنان را گرفت و آنان را بر خودشان گواه ساخت كه آيا من پروردگار شما نيستم؟ گفتند بلى شهادت مى‌دهيم (كه تو رب ما هستى)، كه ديگر در روز قيامت نگوئيد ما از اين غافل بوديم.

بنا بر اينكه اشهاد و شهادت ذرات مادى بدون تعلق روح دراك، غير معقول است آيا مبارك دلالت التزامى بر وجود روح و تقدم خلق روح بر بدن دنيوى دارد. و اگر ذرات به اجسام لطيفه و روحانى تفسير شود، باز هم دو مطلب مذكور از آيه استفاده مى‌شود.

در روايت نعيم صحاف از امام صادق (ع) در تفسير آيه مباركه:

«فَمِنْكُمْ كافِرٌ وَ مِنْكُمْ مُؤْمِنٌ» نقل شده است كه خداوند عز و جل ايمان و كفر آنان را به ولايت ما و ترك آن شناساند. روزيكه از آنان- در

[1] - فى المنجد: الذر: الهباء المنتشر فى الهواء. صغار النمل. النسل.