از اسرار طبيعت با استعداد عالى خدادادى انسان به ناسپاسى (كفران) تعبير ميكنيم.

منصفانه بودن توزيع و عاقلانه بودن مصرف نيز مشروط براندن و دور نمودن هوى و هوس و بخل و اسراف و خودخواهى مفرط و مراعات عدالت اجتماعى ميباشد.

اگر اين شرط تحقق نيابد مسلما امر توزيع و مصرف از حد اعتدال خارج و موجب عدم تعادل و نابرابرى شده و نوع انسانى نميتواند از طبيعت استفاده درستى بنمايد و بزرگترين ستم نوعى بوجود مى‌آيد و لذا از آن بظلم تعبير ميكنيم.

بلى همين كفران و ظلم است كه مانع از استفاده متعادل عمومى انسانها از طبيعت ميگردد و بدبختى و شقاوت در زندگانى آنها نفوذ مى‌يابد. و بايد علم و عدل جاى جهل و ستم را بگيرد.

تحصيل علم مادى مطابق طبع انسان و محتاج بفشار و الزام خارجى نيست زيرا ميل به دفع ضرر و جلب منفعت معلول حب بذات است و حب به بذات فطرى انسان و حتى هر ذى شعور است ولى پيروى و التزام به عدل كار بسيار دشوارى ميباشد و انسان هيچ‌گاه بطبع اولى خويش‌