2- علاقه شديد انسان ها به آزادى هاى مطلق و پيروى از هوس ها و لذت هاى موجود محسوس است و جهت دهى دين تنها براى جمع قليل خوشايند بود." حس طبيعى آزادى" براى انسان و حيوان قابل درك است؛ ولى خدا و روز قيامت و دوزخ و بهشت و كمال روحانى و مقامات بالاى اخلاقى، بيرون از درك حواس مى‌باشد.

3- دين ها تنها متوجه جهت دهى عقايد و باورها نبوده و نيستند، بلكه آورنده و مبلغ شرايع و اصرار كننده بر اعمال لازم و ممنوع (واجبات و محرمات) نيز مى‌باشند كه غرايز تند و عميق غالب انسان ها مخالف شديد اين قيود شرعى بوده و مى باشند.

4- انبياء كه زمامداران و سرداران پيام آور خداوند در زمين بودند، اكثريت مطلقه آنان فقير و ناتوان بودند و جز ابلاغ رسالت و مقاومت كامل در راه خدا، قدرت بيشتر نداشتند؛ در حالى كه راه كفر و شرك توسط پول داران و متنفذين اجتماعى و زورمند، حمايت مى‌شد؛ مردم متوسط به مشكله" شكم سيركردن" و" پوشانيدن بدن" خود گرفتار بودند و غالباً از زور مندان (ملاء) پيروى مى‌كردند. حكومت داؤد و سليمان و قدرت خاتم البنيين (ص) در مدينه و قدرت موسى در آخر عمر، يك نوع استثنايى در سنت نبوت ها بوده است.

5- توقع عوام الناس اين بودكه رسول خدا همانند خدا با قدرت باشد نه اين كه از افراد ضعيف خود شان باشدكه هيچ ظاهر جالبى براى مردم (عوام الناس) نداشتند، آنان خواهان رسالت ملايكه با قدرت هاى فوق قدرت هاى معمولى بشر بودند؛ و لذا اجابت افراد انسان از هم شهريان پيامبر شان به كندى و قلت صورت مى‌گرفت.

6- تمام قدرت انبياء در معجزات شان بود، ولى انبياء هر روز قوانين طبيعى را نمى شكستند، و معجزات آنان هرچند از نگاه عقلى كافى بوده باشد، ولى بسيار