اين واسطه ى رحمت، ما، رو به تو آورديم‌

ماييم دراين درگاه، شرمند احسانها

محتشم زاده ئى از نخوت و جا

ميخراميد ظريفانه براه‌

ازتكبر قدمى برمى داشت‌

به تجبّر علمى مى افراشت‌

عارفى پشت دو تا در ژنده‌

دل از نور الهى زنده‌

گفت كاى تازه جوان تند مرو

پند سنجيده پيران بشنو

اين روش نيست چو خوش نزد خداى‌

باز كش زين روش نا خوش پاى‌

طبع او از سخن پيرآشفت‌

بانگ برداشت به نادانى و گفت‌

كاى ز گفتار تو برمن بارى‌

مى شناسى كه كيم؟ گفت: آرى‌

اولت بود يكى قطره آب‌

كه ازان شستن ثوب است ثواب‌

از شكم تا به كنار آمده اى‌

از ره بول دوبار آمده اى‌

آخرت جيفه افتاده بخاك‌

كرده پنهان بيكى تيره مغاك‌

بر توآن پرده بفرض هر بدرند

چشم نابسته كسان كم گذرند

در ميانه كه سراسر خوشى است‌

روز وشب كار تو سرگين كشى است‌

تنت آراسته از دُر وگهر

چون شكمبه شكم از سرگين پر

گر به خود نيست شناوريت‌

لب گشادم بشنا ساگريت‌

ازمن اين نكته فراموش مكن‌

مدحت مدح گران گوش مكن.

گر تو را از غيب چشمى باز شد

باتو ذرات جهان همراز شد

نطق آب و نطق خاك و نطق گِل‌

است محسوس حواس اهل دل‌