با من بودى منت نمى‌دانستم‌

با من بودى منت نمى‌دانستم‌

چون من ز ميان شدم ترا دانستم‌

تا من بودى منَت نمى‌دانستم‌

من بمردن راضى ام پيشم نمى‌آيد أجل‌

بخت بد بين كز اجل هم ناز مى‌بايد كشيد

السلام اى بعد ما آينده گان رفتنى‌

بر شما بادا مبارك منزل نا ماندنى‌

اگر ز نقطه موهوم آمده دهنى‌

دهان توست در آن نقطه هم بود سخنى‌

نمود لعل تو اثبات ذات جوهر فرد

كه بينم آن دهن و بشنوم از آن سخنى‌

صاحب نظرى گفت به فرزند خلف‌

دنيا طلبى به هند و عقبى به نجف‌

خواهى كه نه دنيا و نه عقبى باشد

رو تو به صفاهان كه شود هر دو تلف‌

آيه‌اى قرآن كه ما را دل كش است‌

شش‌هزار وششصد وشصت وشش است‌

در فاتحة الكتاب نام شيطان‌

هفت است كزو نماز يابد نقصان‌

باشد دلل و هرب، كيوم است و كنع‌

ديگر كنس و تعين و بعل نيك بدان‌