ولى بحث در مصاديق اين صفات است؛[1] مانند «رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ»، «وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً»، و «غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ»، «وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ»، «و غضب عليهم»، «ما أَسْخَطَ اللَّهَ»، «أَنْ سَخِطَ اللَّهُ»، «أَرادَ اللَّهُ»، «يُرِيدُ اللَّهُ»، «أَرَدْناهُ»، «نُرِيدُ» و ... بلى ما از مفاهيم رضا و سخط و غضب و اراده وكراهت در مورد خود تصوراتى داريم‌كه نمى‌شود در مورد خداوند آن ها را معتقد شويم، اراده در مودر ما انسان ها قصد است و قصد از جمله صفات نفسانى ما است، خداوندكه نفس و روح ندارد چگونه قصد را به او نسبت دهيم.

ولى اين الفاظ را بدون نص معتبر تأويل هم نمى‌بريم‌كه تأويل مذكور جايز نيست؛ مثلًا «رضا» و «غضب» و «سخط» را به عقاب و عذاب معنا نمى‌كنيم، ولى مطابق أحاديث معتبرة السند اراده حق را به «إعمال قدرت» و «ايجاد» تفسير مى‌كنيم و سند روايتى‌كه رضاى حق را به ثواب او تفسيركرده معتبر نيست.

خلاصه كه علم به معناى اين صفات را به خداوند ارجاع مى‌دهيم كه از متشابهات است، وهم چنين الفاظى‌كه دلالت بر جسمانيت مى‌كند به ظاهر متشابه آنها معتقد نمى‌شويم‌كه خلاف عقل است، ولى دست را به قدرت هم تفسير نمى‌كنيم‌كه تأويل ناجايز است، و مقصود خداوند را به علم خداوند ارجاع مى دهيم.

رحمت رحمانيه و رحمت رحيميه‌

فى تفسير القمى عن الباقر والصادق والكاظم والرضاء عليهم السلام بأسانيده: «والرحمن بجميع خلقه والرحيم بالمؤمنين خاصة.» (تفسير البرهان ج 1/ 105، طبعة البيروت، 1419 ق.)

[1] - اين بحث در مورد الفاظ فيزيكى نيز مى‌آيد مانند:« يُرِيدُ اللَّهُ»،« يَداهُ مَبْسُوطَتانِ»،« تَجْرِي بِأَعْيُنِنا»،« وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا»،« السميع و البصير»،« ثُمَّ اسْتَوى‌ إِلَى السَّماءِ» و ...