سجده كند و بپرستد و آن‌ها را معبود خود قرار دهد تا بتها او را به خداوند نزديك گرداند و البته كه اين عمل شرك است.

ولى كسى كه در مقبره براى خدا نماز مى‌خواند و مكان را به خاطر دفن خاتم الانبيا مقدس مى‌داند، چرا مشرك باشد. نماز گزار موحد پيغمبر را معبود و اله نمى‌داند و او را از خدا به خود نزديك‌تر نمى‌داند بلكه خدا را از همه به خود نزديك‌تر و محيطتر مى‌داند ولى چون خود خداوند مقام شفاعت را به او عطا كرده است از او مى‌خواهد كه از خداوند بخواهد ثواب بيشتر براى نماز و عبادت و دعا و زيارت به او بدهد، اگر خداوند اين مقام را به او نمى‌داد- چنانچه به بتها و اصنام نداده است- مسلمانان هر گز پيغمبر را واسطه قرار نمى‌داد، پس اگر وهابى‌ها تكبر و عناد را كنار بگذارند و انصاف داشته باشند، هيچ شباهتى با بت پرستى وجود ندارد.

اعتقاد به قبور اعتقاد مشركان نيست؛ مشركان معتقد به تأثير بت‌ها در خلقت و يا در تصرف و تدبير يا در حصول تقرب به خدا بودند كه مخالف واقع بود و آن‌ها را عبادت مى‌كردند.

مسلمانان سنگ و خاك قبر را مؤثر نمى‌دانند و مواد ساختمانى قبور مانند ساير مواد بى‌جان و بى‌تأثير است و آن‌ها را عبادت نمى‌كنند، بلكه مى‌گويند ارواح انبيا (سلام الله عليهم اجمعين) ارواح كامل‌اند و حائز مقام شفاعتند، مى‌توانند كه نزد خداوند وساطت كنند، اين توانايى را آفريدگار جهان به آنان داده است و به بتهاى بيجان و بى خاصيت چنان مقامى را نداده است.

سوال دوم‌

سؤال اساسى از وهابى‌ها اين است كه آيا انبيا پس از وفات به كلى معدوم مى‌شوند و ارواح آنان باطل مى‌شوند يا ارواح مطهره آنان كه از قفس بدن رها مى‌شوند باقى مى‌مانند و حتى قوى‌تر مى‌شوند؟

چه جواب مى‌دهند، من هنوز به تصريحى از وهابى‌ها در اين مورد برنخورده‌ام ولى از اين‌كه انبيا حتى خاتم المرسلين (ص) را به بت تشبيه مى‌كنند، استفاده مى‌شود كه به بطلان ارواح آنان پس از موت معتقدند و گرنه نداى زنده را حرام و شرك نمى‌دانند.

در جواب آنان مى‌گوييم: اگر به بقاى ارواح پس از موت قايل نيستند بسيار در اشتباه و گمراهى قرار دارند. قرآن مجيد در باره‌ى شهدا مى‌فرمايد: كه آنان را مردگان مپنداريد بلكه زندگانند و در نزد