فصل پنجم: بناى قبور و نماز در نزديكى قبرها

آيا تعمير قبور و انبياو اولياى خدا حرام و حتى شرك است؟

در فتح المجيد شرح كتاب توحيد، ص 481، چنين فتوا مى‌دهد:: ان تعلية القبور من ذرائع الشرك ووسائله؛ بلند كردن قبرها از اسباب شرك است.

و در صفحه 32 و 483 آن: ان تجصيص القبور والصلاة عندها يشبه تعظيم الأصنام بالسجود لها، والتقرب اليها؛ گچ كردن قبرها و نماز خواندن در نزديكى آن‌ها شباهت به تعظيم بت‌ها و سجده كردن براى آن‌ها و تقرب جستن به آن‌ها را دارد.

صنعانى در كتاب تطهير الاعتقاد من ادران الالحاد، ص 38، مى‌گويد: هؤلاء القبريون‌[1] سلكوا مسالك المشركين حذو القذة بالقذة. طرف‌داران قبرها بدون كم و كاست، به راه‌هاى مشركين رفته‌اند.

و در صفحه 32 آن مى‌نويسد: ان تسمية القبر مشهداً، ومن فيه ولياً لا يخرجه عن اسم الصنم والوثن ... نام‌گذارى قبر به مشهد و صاحب قبر را به ولى، او را از نام بت بيرون برده نمى‌تواند (يعنى تعمير قبر و زيارت آن بت‌پرستى است).

در صفحه 34 مى‌گويد: اگر بپرسى آيا كسانى كه به قبرها و اولياء اعتقاد دارند مشركانند؟ مى‌گوييم بلى، آنچه از مشركين پديد آمده از اينان نيز به وجود آمده و باهم برابرند، بلكه در اعتقاد و انقياد و بندگى پيشى گرفته‌اند پس فرقى ميان‌شان نيست.

ابن تيميه مؤسس مذهب وهابيت در كتاب «اقتضاء الصراط المستقيم مخالفة أصحاب الجحيم» ص 457 مى‌نويسد: شيطان بسيارى از مردم را فريب داده است، و عمل بد آنان را زينت داده و از اخلاص دين براى پروردگارشان، آنان را به سوى انواع شرك لغزانده است، به سفر و زيارت رضاى غير خدا را قصد مى‌كنند و به غير خدا رغبت مى‌كنند و به سوى قبر پيغمبر يا صحابى يا مرد صالح شد رحال مى‌كنند.

در صفحه 334 چنين قلم‌فرسايى مى‌كند: اگر به نماز خواندن در نزديكى بعضى از انبيا و يا صالحين قصد تبرك به نماز در آن مكان را داشته باشد، عين دشمنى با خدا و رسول و مخالفت با دين خدا است، و بدعتى است كه خدا به آن اذن نداده است.

[1] القبوريون