خواست و اهل بيت فطور خود را به سائل بخشيدند و خودشان با آب افطار كردند، اين داستان سه شب متوالى تكرار شد، پس از شب سوم اين آيه نازل شد: «و يطعمون الطعام على حبّه مسكينا و يتيما و اسيرا ...».

بعضى از عُرَفا[1] مى گويند: در سوره «هل اتى» نام نعمتهاى بهشتى ذكر شده است لكن اسمى از «حوريه» نيامده و اين به احترام فاطمه زهرا (سلام الله عليها) بوده است.

نكته دقيق و عارفانه:

يك روايت از امام صادق (عليه السلام) است و اگر اين روايت نمى بود شايد اين نكته اصلا به ذهن من خطور هم نمى كرد.

امام صادق (عليه السلام) مى فرمايد: على و فاطمه و حسن و حسين به آن مسكين و اسير و يتيم نگفتند كه اين غذا را بگيريد و ما از شما مزد و تشكر نمى خواهيم (كه اين خود، نوعى منت نهادن غير مستقيم است)، اينها حتى به آن سه نفر سائل كه طلب غذا نمودند نگفتند كه ما اين نان يا غذا را براى خدا به شما كمك مى كنيم و از شما تشكر و مزدى نمى خواهيم، بلكه اين خداوند متعال است كه در سوره هل اتى‌

[1] . اين سخن روايت يا حديث نيست بلكه از زبان عرفا نقل شده است.