«كرار» در عربى يعنى «حمله كننده»، «غيرفرّار» كه واضح است، يعنى كسى كه فرار نمى كند، هجوم مى برد و عقب نشينى ندارد، من فردا اين علم را به دست او مى دهم، «يحبّ الله و رسولَه و يحبّه الله و رسولُه»؛ اين شخص، خدا و رسول را دوست دارد و خدا و رسول هم او را دوست دارد.

خليفه ثانى (رض) مى گويد: «من هيچ وقت امارت را دوست نداشتم إلّا آن شب كه اين جمله را از پيغمبر شنيدم و آرزو كردم كه اى كاش فردا پيغمبر مرا امير لشكر قرار دهد» ولى فرداى آن روز رسول خدا صدا زد على كجاست؟ گفتند على چشم هايش درد مى كند، پيغمبر (ص) فرمود: بگوييد بيايد، على آمد و پيغمبر اكرم (ص) از آب دهان مبارك خود به چشم على ماليد و على تا روزى كه زنده بود از بركت آب دهان پيغمبر بزرگوار اسلام (ص) ديگر درد چشم نديد. على رفت و آن عمل فوق العاده را انجام داد. خيلى عجيب است كه يك فرد بيايد و آن دروازه قلعه خيبر را با آن بزرگى از جا بركند و دور بيندازد. اين بُعد شجاعت و قوت قلب و زوربازوى على بوده كه در هيچ جنگى شكست نخورد، در هيچ جنگى فرار نكرد و در هيچ جنگى به دشمن پشت نكرد.