إيمان و أكثريت مردم‌

«المر تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ وَ الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يُؤْمِنُونَ» (الرعد: 1)؛ اين آيه هاى كتاب است و چيزى كه بسوى تو از طرف پروردگارت (بعنوان) حق نازل شده است ولى أكثر مردم إيمان نمى‌آورند.

كتابهاى فرو فرستاده شده خداوند، همه حق هستند و براى هدايت و رحمت و خلود مردم در بهشت و براى خوشبختى دنياى آنان كه از تاريكى‌هاى كفر و نادانى بسوى روشنايى رسيدند، و براى كمال آنان، واقعيتها و حقايق توسط افراد كامل بشر فرستاده شدند. اين از يك طرف.

از جانب ديگر در طول تاريخ نبوتها، أكثريت مردم به انبياى الهى إيمان نياورده اند و رسولان و فرستاده شده‌گان خداوند را يا كشته‌اند و يا متهم به ديوانه‌گى و يا حد اقل به استهزاء و مسخره گرفته اند و توهين كرده‌اند. وگاهى اين أكثريت‌ها از اين تمرد خود تاوان زيادى پرداخته‌اند و به وسيله عذاب هاى گوناگونى نابود شده‌اند، ولى پس از آنها دوباره وقتى رسولانى براى مردم ديگر قانون آسمانى را عرضه داشته، باز همان آش و همان كاسه بوده و أكثريتها إيمان نياورده اند!!

اين أكثريت همانگونه كه سابقاً توضيح داده ايم يا معاندين بوده‌اند كه با علم بحقانيت دين آن را رد كرده‌اند. و يا مقصرين بوده‌اند، به صحبت أنبياء گوش نداده‌اند و دنباله دليل نرفته اند و به تقصير خود جاهل مانده‌اند. و يا قاصرين بوده‌اند كه استعداد تشخيص حق و باطل را نداشته اند و يا اگر استعداد آن را داشته اند، خرافات محيط و تقليد خانواده به فشار آنان را بر باطل نگهداشته اند. و اين دسته سوم (قاصران) عقلًا معذور هستند. و دو دسته اول، مسؤل و مستوجب عقاب مى‌باشند.

و عجب اين كه قرآن مجيد كه براى هدايت همه إنسان‌ها نازل شده مكراراً به اين أكثريت‌