اگر
نمازگزار مىدانست كه جلال و شُكوه الهى چگونه او را فرا گرفته است، راضى نمىشد
كه سرش را از سجده بر دارد.[2]
75.
امام زين العابدين عليه السلام:
نمازگزار
تا آن گاه كه در نماز است، در پيشگاه خداى عز و جل ايستاده است.[3]
76.
امام باقر عليه السلام:
هنگامى
كه نمازگزار به قبله رو مىكند، به خداوند بخشنده كه جز او خدايى نيست، رو كرده
است.[4]
77.
امام باقر عليه السلام:
اى
جابر! آيا كافى است كسى خود را شيعه بداند؛ ولى تنها محبّت ما اهل بيت را ادّعا
كند؟ به خدا سوگند، شيعيان ما، تنها كسانى هستند كه از خدا پروا و اطاعت كنند و جز
با تواضع و فروتنى و امانتدارى و فراوانى ياد خدا و روزه و نماز شناخته نمىشوند.[5]