آن نزد خداى عز و جل جايگاهى ويژه دارد.[1]

66. امام زين العابدين عليه السلام:

هر كس به وقت‌هاى نماز اهمّيت دهد، از خوشى‌هاى دنيا، بهره كامل نمى‌گيرد[2].[3]

67. الكافى‌-

به نقل از زيد بن صائغ-: به امام صادق عليه السلام گفتم: برايمان به درگاه خدا دعايى كن.

فرمود: «خدايا! راستگويى، امانتدارى و مواظبت بر نمازها را روزى‌شان كن».[4]

68. لقمان‌- خطاب به پسرش-: اى پسر عزيزم! خروس، زيرك‌تر و مواظبتش بر نماز از تو بيشتر نباشد! آيا نمى‌بينى كه هنگام نماز براى آن اذان مى‌گويد و در سحرها آواز مى‌دهد در حالى كه تو در خوابى؟![5]

[1]. حافِظوا عَلَى الصَّلَواتِ الخَمسِ في أوقاتِها؛ فَإِنَّها مِنَ اللَّهِ- جَلَّ وعَزَّ- بِمَكانٍ( تحف العقول: ص 152، بحار الأنوار: ج 77 ص 293 ح 2).

[2]. علّامه مجلسى مى‌نويسد: يعنى به لذّت‌هاى دنيا اعتنا نمى‌كند و در پى كمال آنها نيست؛ بلكه تنها به نماز اوّل وقتش مى‌انديشد و آن را بر بقيّه لذّت‌ها مقدّم مى‌دارد، يا اين كه معناى حديث، آن است كه امكان‌[ و فرصت‌] خوشى كامل را ندارد.

[3]. مَنِ اهتَمَّ بِمَواقيتِ الصَّلاةِ لَم يَستَكمِل لَذَّةَ الدُّنيا( الكافى: ج 3 ص 275 ح 9، وسائل الشيعة: ج 3 ص 86 ح 9).

[4]. قُلتُ لِأَبي عَبدِاللَّهِ عليه السلام: ادعُ اللَّهَ لَنا، فَقالَ: اللَّهُمَّ ارزُقهُم صِدقَ الحَديثِ، وأداءَ الأَمانَةِ، وَالمُحافَظَةَ عَلَى الصَّلَواتِ( الكافى: ج 2 ص 580 ح 13، مصباح المتهجّد: ص 271 ح 381).

[5]. يا بُنَيَّ، لا يَكُنِ الدّيكُ أكيَسَ مِنكَ وأكثَرَ مُحافَظَةً عَلَى الصَّلَواتِ؛ ألا تَراهُ عِندَ كُلِّ صَلاةٍ يُؤَذِّنُ لَها، بِالأَسحارِ يُعلِنُ بِصَوتِهِ وأنتَ نائِمٌ؟!( إرشاد القلوب: ص 72؛ المصنّف لعبد الرزّاق: ج 10 ص 414 ح 19539).