يحيى عليهم السلام هستند. آيات و احاديث متعدّدى به روشنى نشان مى‌دهند كه همه اين بزرگان، مأمور به نماز بوده‌اند و بِدان امر كرده و آن را پاس مى‌داشته‌اند. خداوند، فرمان اسماعيل (صادق الوعد) به خانواده‌اش را براى برپايى نماز، نقل نموده است.[1] دو حديث نيز به محراب داوود عليه السلام و نماز خواندنش در آن، تصريح كرده‌اند.[2] حديثى ديگر نيز گزارش مى‌كند كه خداوند متعال، برخى از موانع قبول نماز را به داوود عليه السلام وحى كرده است.[3] افزون بر اين، آيه‌اى از سوره لقمان،[4] به ضميمه حديثى كه معاصرت داوود عليه السلام با لقمان را نشان مى‌دهد،[5] دليل ديگرى بر وجود آيين نماز در روزگار اوست. احاديث متعدّدى نيز وصيّت لقمان را به فرزندش در باره نماز نقل كرده‌اند.[6]

همچنين نماز خواندن زكريّا عليه السلام در سوره آل عمران به صراحت آمده‌[7] و آيه‌اى ديگر از همين سوره‌[8] نشان مى‌دهد كه نماز و جايگاه آن در ميان بنى اسرائيل شناخته شده بوده و دو ركن اصلى يعنى سجده و ركوع را داشته‌

[1]. ر. ك: سوره مريم: آيه 55.

[2]. ر. ك: الزهد، حسين بن سعيد: ص 132 ح 173 و 172.

[3]. ر. ك: عدّة الدّاعى: ص 32.

[4]. سوره لقمان: آيه 17.

[5].« وكانَ لُقمانُ يُكثِرُ زيارَةَ داوودَ عليه السلام وَ يَعِظُهُ بمَواعِظِهِ وَ حِكمَتِه؛ لقمان، زياد به ديدن‌داوود عليه السلام مى‌رفت و با موعظه‌ها و سخنان حكيمانه و دانش بسيار خود، او را اندرز مى‌داد»( تفسير القمّى: ج 2 ص 162).

[6]. ر. ك: الكافى: ج 8 ص 348 ح 547 و تفسير القمى: ج 2 ص 163.

[7]. ر. ك: سوره آل عمران: آيه 39.

[8]. ر. ك: سوره آل عمران: آيه 43.