افزون بر آيات و احاديث اسلامى، متون متعدّدى در تورات و تلمود، نشان‌دهنده وجود نماز و تشريع آن در دين يهود هستند. در تورات، به نماز سليمان عليه السلام در حضور جمعى از بنى اسرائيل و تضرّع او و طلب بخشش براى بنى اسرائيل كه از سرزمين خود رانده شده بودند، اشاره شده‌[1] و در جايى ديگر از آن،[2] از پايان نماز سليمان عليه السلام و بلند شدن وى از حالت ركوع و تبريك وى به حاضران براى نجات و آسودگى آنها ياد شده است.

در باره نماز جماعت يهوديان، در كتاب گنجينه تلمود آمده است كه علاوه بر عبادت‌ها و نمازهاى فردى و خصوصى كه انسان به وسيله آن، حاجات خود را از خدا مى‌طلبد، نمازهاى جماعتى نيز هستند كه افراد موظّف اند در آن شركت جويند و آن را در كنيسه بخوانند.[3]

گفتنى است كه يهوديان نيز مانند مسلمانان، واژه خاصّى براى نماز با لفظ «تفيلا» و اوقات معيّنى براى برگزارى آن دارند.[4]

نماز در روزگار پيامبران بنى اسرائيل‌

پيامبران متعدّدى پس از موسى عليه السلام و پيش از عيسى عليه السلام از سوى خداوند برانگيخته شده‌اند كه از جمله آنان، اسماعيل صادق الوعد،[5] داوود، زكريّا و

[1]. تورات: سِفْر ملوك: فصل 8 آيه 22- 53.

[2]. تورات: سِفر ملوك: فصل 8 آيه 54- 61.

[3]. ر. ك: براخوت 6 الف:« دعا و نماز انسان، فقط در صورتى مورد اجابت قرار مى‌گيرد كه در كنيسه خوانده شود .... هر آن كس كه در شهر او كنيسه‌اى وجود دارد و براى خواندن نماز بدان جا نمى‌رود، همسايه بدى است».

[4]. ر. ك: پايگاه اينترنتى انجمن كليميان ايران.

[5]. اسماعيل صادق الوعد، اسماعيل بن حزقيل غير از اسماعيل، فرزند ابراهيم عليه السلام است( ر. ك: ميزان الحكمة: ج 11 ص 433« نبوّت خاصّه/ اسماعيل»).