ناگزير به آن كار كند، ميان ظهر و عصر، جمع كرد. به ابن عباس گفتند: چرا، اى ابو عباس؟ گفت: مى‌خواست تا امّتش به دشوارى نيفتند.

عبد اللَّه بن شقيق نيز چنين آورده است:

خَطَبَنا ابن عبّاس يَوماً بَعد العصرِ حَتّى‌ غربت الشمس و بَدَت النجوم و جَعَلَ النّاسُ يَقولون: الصَّلاةَ الصَّلاةَ، قالَ: فجاءه رَجُلٌ مِن بَنى تَميم لا يفترُ و لا يَنثَنىٍ: الصَّلاةَ الصَّلاةَ، فقال ابنُ عبّاسٍ: أتعلّمنى بِالسنّة لا امَّ لَكَ؟! ثُمَّ قالَ: رَأيتُ رَسولَ اللَّهِ صلى الله عليه و آله جَمَعَ بَين الظُّهرِ وَ العَصرِ و المَغربِ وَ العِشاء.

قالَ عبد اللَّه بن شقيق: فَحاك فى صَدرى مِن ذلك شَى‌ءٌ فَأتَيتُ أبا هُريرَةَ فسَألتُهُ فَصَدَّقَ مَقالَتَهُ.[1]

روزى ابن عباس بعد از نماز عصر، خطبه‌اى براى ما ايراد كرد، تا اين كه خورشيد غروب كرد و ستاره‌ها پديدار شدند. مردم شروع كردند به گفتن «الصَّلاة، الصَّلاة!». راوى مى‌گويد: مردى از بنى تميم نزد ابن عباس آمد، در حالى كه بى‌وقفه مى‌گفت: «الصَّلاة، الصَّلاة!». ابن عباس گفت: ... آيا به من سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله را ياد مى‌دهى؟! پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را ديدم كه نماز ظهر و عصر و همچنين نماز مغرب و عشا را با هم خواند.

عبد اللَّه بن شقيق مى‌گويد: اين واقعه ترديدى در قلب من ايجاد كرد. نزد ابو هريره آمدم و قضيّه را از او سؤال كردم و او گفته ابن عباس را تصديق كرد.

[1]. صحيح مسلم: ج 1 ص 491 ح 57.