اقامه مى‌كنند و پيوسته بر پيروان اهل بيت عليهم السلام به جهت جمع ميان آنها خرده مى‌گيرند. البته فقيهان اهل سنّت در موارد خاصّى همچون وقوف در مزدلفه و عرفات و مسافرت و پديد آمدن عذر، با اختلاف در چگونگى سفر و عذر، جمع ميان دو نماز را جايز مى‌دانند؛ ليكن جواز جمع دو نماز در حَضَر به صورت اختيارى و بدون عذر را جز اقليتى نپذيرفته‌اند.

از سوى ديگر، محدّثان آنان، روايات متعدّدى نقل كرده‌اند كه گوياى آن است كه پيامبر صلى الله عليه و آله در غير مواردى هم كه اهل سنّت معترف اند، با هدف رفع مشقّت از امّت، دو نماز را به جمع خوانده است. همين امر سبب شده كه آنان خود را ناگزير از توجيه و تأويل اين احاديث ببينند.

اما اماميّه معتقدند كه با زوال خورشيد، وقت نماز ظهر و نماز عصر فرا مى‌رسد، هر چند كه نماز ظهر بايد قبل از نماز عصر، خوانده شود. در اين نظريه، از هنگام ظهر تا غروب آفتاب، به استثناى اندازه چهار ركعت از ابتداى آن- كه مخصوص نماز ظهر است- و اندازه چهار ركعت از آخر آن- كه مخصوص نماز عصر است-، وقت مشترك نماز ظهر و عصر است. از اين رو اگر كسى در هر پاره‌اى از اين وقت (وقت مشترك) به خواندن نماز ظهر و عصر اقدام كند، نماز ظهر و عصر را در وقت خودش خوانده است.

با توجّه به اين توضيحات، چگونگى وقت نماز مغرب و عشا هم روشن مى‌شود، بدين گونه كه از غروب خورشيد تا نيمه‌شب- به استثناى سه ركعت از ابتدا و چهار ركعت از انتها كه به ترتيب، زمان‌هاى اختصاصى براى نمازهاى مغرب و عشايند- وقت مشترك نماز مغرب و عشاست.

ناگفته نماند اگر چه ميان ظهر تا مغرب، وقت مشترك دو نماز ظهر و عصر و ميان مغرب تا نيمه‌شب، وقت مشترك دو نماز مغرب و عشاست، ليكن هر يك از نمازها، وقت فضيلتى هم دارند. فضيلت نماز ظهر، تا