علّامه امينى، پس از نقل اين گزارش، مى‌نويسد:

اين روايات، گوياى آن اند كه بسمله، از زمان نزول قرآن، همواره بخشى از سوره بوده است و همين بوده كه امّت بِدان خو كرده و در نهان‌خانه جان‌ها جا گرفته و در باورها استقرار يافته است. از اين رو، هنگامى كه معاويه آن را ترك كرد، مهاجران و انصار گفتند:

«او [از نماز] دزديده است» و معاويه نيز نتوانست جزء نبودن آن را براى آنان عذر بياورد، چندان كه ناگزير شد نماز را با سوره‌اى كه در بر دارنده بسمله باشد، تكرار كند و در نمازهاى بعد، بِدان پايبند شود. اگر در آن جا، نظريه‌اى مبنى بر جدا بودن سوره از بسمله وجود داشت، بى ترديد، معاويه آن را دليل مى‌آورد؛ ليكن آن، سخن نوى است كه آنان براى توجيه كار معاويه و همانندان اموى او؛ همانها كه پس از آشكار شدن راه هدايت از گم‌راهى، از وى پيروى كردند، آن را بنيان نهاده‌اند.[1]

ستيز اهل بيت عليهم السلام با اين بدعت‌

از احاديث اهل بيت عليهم السلام به روشنى بر مى‌آيد كه آن بزرگواران با هدف اداى تكليف در تبيين احكام الهى و حراست از سنّت نبوى صلى الله عليه و آله و ستيز با بدعت، بر بيان حكم اصيل قرائت بسمله، تأكيد مضاعف داشته‌اند، تا جايى كه «جهر به بسمله» به عنوان يكى از شعارهاى اهل بيت عليهم السلام و پيروانشان به شمار آمده، به طورى كه اين حكم، در رديف مواردى چون حكم حرمت شرابخوارى، غير قابل تقيّه اعلام شده است.[2]

[1]. الغدير: ج 10 ص 202.

[2]. امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:« التقيّة دينى و دين آبائى، إلّافى ثلاث: فى شرب المسكر، و المسح على الخفّين، و ترك الجهر ب بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌؛ تقيّه كردن، آيين من و آيين پدرانم است، مگر در سه چيز: در نوشيدن شراب، مسح كردن‌[ هنگام وضو] بر كفش‌ها، و تركِ بلند خواندن‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌[ در نماز]»( دعائم الإسلام: ج 1 ص 110).