لَهُمَا مَاءً جَدِيداً.[1]

عمر بن اذينه، از زراره و بكير- كه از امام باقر عليه السلام در باره وضوى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله پرسيدند-، نقل كرده است كه ايشان كاسه آبى خواست. پس دست راست خود را در آن فرو برد و مشتى آب برگرفت و بر صورت خود ريخت و با آن صورتش را شست.

سپس دست چپ خود را در آن فرو برد و مشتى آب برداشت و بر دست راست خود ريخت و با آن از آرنج تا كف دستش را شست، در حالى كه دست خود را به سوى آرنج نمى‌كشيد. آن گاه دست راستش را در آن فرو برد و مشتى آب برداشت و بر دست چپ خود از آرنج ريخت و با آن چنان كرد كه با دست راستش كرده بود. سپس سر و پاهايش را با رطوبت كف دستش مسح كرد و آب ديگرى را براى آن به كار نگرفت.

بر پايه اين روايت و نظاير آن،[2] پيروان اهل بيت عليهم السلام معتقدند كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در وضو، دستان مبارك خود را از بالا به پايين يعنى از آرنج تا نوك انگشتان مى‌شست و اين، بِدان معناست كه آيه وضو به دست پيامبر صلى الله عليه و آله تفسير شده است. ضمناً اين نكته در باره آيه وضو قابل توجّه است كه اصولًا مخاطبان از ظاهر عباراتى نظير آيه وضو، محدوده انجام عمل مورد نظر را برداشت مى‌نمايند. آن گاه در مقام عملى كردن آن خواسته، معمولًا از بالا به پايين اقدام مى‌كنند. مثلًا اگر پزشك بگويد: پايت را تا زانو با آب سرد بشوى، يا صاحب‌خانه بگويد: ديوارهاى اين اتاق را تا سقف رنگ‌آميزى كن، به طور طبيعى، هر يك از بيمار و رنگ‌كار، سخن گوينده را

[1]. الكافى: ج 3 ص 25 ح 5.

[2]. ر. ك: الكافى: ج 3 ص 24( باب صفة الوضوء).